Bardzo często słyszy się, że niektórzy ludzie wpadają na siebie w odpowiednim miejscu, jednak nieodpowiednim czasie. Aria podczas swoich dwudziestych piątych urodzin marzy o tym, aby jej życie całkowicie się odmieniło, a coś zwaliło ją z nóg. Los szybko podsuwa rozwiązanie, a wręcz dosłownie uderza nim w kobietę – dokładniej to piłką do koszykówki, przez którą ta boleśnie upada. Niejedna osoba zareagowałaby na to, wpadając w furię i pewnie na tym impreza by się skończyła, a jednak przypadkowo spotkany wtedy mężczyzna zawraca jej w głowie na całą noc, którą spędzają w mieszkaniu Arii. Następnego ranka budzi się sama i pomimo nieprzyjemnego ukłucia uświadamia sobie, że bajka właśnie się skończyła. Trwa to pewnego czasu, bo pojawienie się w jej życiu przystojnego, pracoholicznego Jamesa wygląda jak znak od wszechświata, że wszystko się ułoży… dopóki Aria, podczas obiadu u jego rodziców nie poznaje Asha - młodszego brata Jamesa, a jednocześnie mężczyznę, z którym spędziła pamiętną noc.
Nie potrafię przypomnieć sobie kiedy ostatnio czytałam książkę z motywem trójkąta miłosnego – pamiętam jednak, że zrezygnowałam z takich powieści przez zawód, bo to nigdy nie było „to”. Brakowało mi tego dylematu moralnego, tej faktycznej relacji pomiędzy główną bohaterką oraz obojgiem mężczyzn, spośród których nie mogła wybrać. Tutaj poniekąd zaspokoiłam to pragnienie – Aria wpadła po uszy, z jednej strony zakochując się w dbającym o nią Jamesie, z drugiej skrycie pragnąc i wspominając jego młodszego brata Ashtona. Ash również pamięta to, co robił z Arią - widząc ją jednak ze swoim bratem, miał poczucie, że to tylko gra, a kobieta z niższych sfer kręci się wokół nich obu jedynie w celu korzyści majątkowych. Relacja rozpoczęta niewinnym, jednonocnym romansem szybko ewoluuje w motyw enemies to lovers – młody student zrobi bowiem wszystko, aby wykurzyć pozornie pazerną kobietę z życia swojego oraz brata… Za nic jednak nie spodziewa się, że rudowłosa już podczas ich pierwszego spotkania rzuciła na niego urok.
Kamila Mikołajczyk często przewija mi się na TikToku i szczerze mówiąc właśnie tam usłyszałam o „Tym drugim” – dodałam tę pozycje do biblioteki na Wattpadzie, gdzie przeczytałam kilka rozdziałów, jednak przerwałam lekturę dowiadując się o jej wydaniu. Gdy wpadła na Legimi, przestałam się już powstrzymywać i chociaż samo zabranie się za recenzję w natłoku ostatnich, ciężkich dość tygodni, stanowiło największe wyzwanie, książkę pochłonęłam zaskakująco szybko. To chyba była zasługa stylu autorki, który był dość przyjemny, jednak nie ukrywam, że bywało w książce momenty, które mnie irytowały. Na przykład urwanie rozdziału na pewnej kluczowej scenie, a potem rozpoczęcie kolejnego od przeskoku czasowego – było to zagranie użyte niejednokrotnie i jeju, jak okrutnie mnie to irytowało. Może nie do tego stopnia, abym rozważała porzucenie powieści z bolesnym dnf, jednak, patrząc na fakt tego, jak bardzo miała podnieść moją poprzeczkę czytelniczych wymagań, stanowiła niezłą, ciężką do przegryzienia drzazgę. Do tego drobnego minusa musiało dołączyć jeszcze zakończenie – chociaż w sumie nie ono jako takie, a zachowanie Arii, która, jako postać, pozostawiała momentami naprawdę wiele do życzenia. Może to kwestia tego, że sama od kilku lat jestem w związku i nie przeszłoby mi przez głowę rozkminianie, co byłoby gdyby… *spoiler* i jak bym się wtedy czuła o wiele lepiej niż teraz.
„Ten drugi” to opowieść skierowana do miłośników romansów pozornie zakazanych, do wielbicieli tajemnic oraz motywu lovers to enemies to lovers. Ja bawiłam się przy niej naprawdę dobrze, zajęła mi wolniejsze chwile w pracy, a jak na fakt, że ostatnio znowu nie mogę znaleźć żadnej wciągającej książki, jest to ogromny wyczyn. Polecam ją każdemu czytelnikowi, nawet tym zabieganym, bo krótkie rozdziały i brak obszernych opisów to dwa czynniki, które na pewno Was kupią tak, jak kupiły mnie.
