Drwal. Miłość, która narodziła się z natury to trzynasta książka wydana przez K. N. Haner i jednocześnie siódma, którą do tej pory przeczytałam. Opowiada ona historię osamotnionego, odciętego od świata mężczyzny, Jasona Parkera oraz dziennikarki Samanthy Crow. Na pierwszy rzut oka wydają się kompletnie niedopasowani i różnica zamieszkiwanych światów podkreślana jest niemal na każdym kroku; zgiełk wielkiego miasta przynosi ukojenie młodej kobiecie, podczas gdy tytułowy Drwal od razu po wkroczeniu do Nowego Jorku marzy o powrocie do zbudowanej przez siebie samotni. Jeśli mam być szczera, podeszłam do lektury tej pracy z pewnym spokojem; nie miałam zbyt wielu oczekiwań, a po przymknięciu oka na pewne irytujące sceny, koniec końców mogę określić ją jako przyjemny romans na jeden wieczór. Prosta historia poruszająca poważne tematy naprawdę dała się czytać i jest to pierwsza powieść Kasi Haner, której przyznaję aż 6 punktów na 10.

Co mi się w niej podobało? Ten las, otoczka odosobnienia oraz zobrazowanie czegoś tak dla mnie normalnego jak życie w mieście jako aspekt negatywny. Przez chwilę nawet zapragnęłam spakować się i wyjechać do małego domku pośrodku niczego, aby zebrać myśli. Jeśli celem autorki było zmuszenie czytelnika do refleksji nad stylem i sposobem swojego życia, to w moim przypadku jak najbardziej się to udało.

Przejdźmy do strony technicznej tej jakże krótkiej pracy, czyli kreacji bohaterów, fabuły oraz jej tempa. Po głównym męskim bohaterze widać jest, iż pisała go kobieta. Chyba nie umiem tego wyjaśnić w racjonalny sposób, jednak jego zachowanie oraz tok myślenia od razu jednoznacznie skojarzyły mi się z typowym rozumowaniem większości książkowych kobiet. Poza tym żałuję tak małego wglądu w dzieciństwo jego, jak i Samanthy: jestem pewna, że chociaż drobne wspomnienia podczas rozwijania ich znajomości pozytywnie zadziałałyby na mój odbiór ich relacji oraz jej wiarygodność. Fajnie byłoby również zobaczyć nawet odrobinę życia Sam w wielkim mieście; rutynę, miejsca, które odwiedza. Pokazany został nam jedynie przedsmak, a rozpisanie takich rzeczy na pewno zadziałałyby na plus, dodając przynajmniej kilka stron końcowej pracy. Główna postać kobieca z początku wydawała się nieco irytująca, jednak po czasie dałam radę przywyknąć do jej zachowań, jak i nawet ją polubić. Muszę przyznać, że to jest sukcesem samym w sobie, ponieważ autorka ma już na swoim koncie masę głównych bohaterek, których zwyczajnie nie można darzyć sympatią. Jak tak na to patrzę, to Drwal. Miłość, która narodziła się z natury jest pierwszą książką K. N. Haner wolną od wulgarności oraz ogromnej kontrowersji, co działa na ogromny plus. Stanowi po prostu przyjemną odskocznię, a dla czytelnika takiego jak ja pozwala rosnąć autorce i udowadnia, że rozwija się ona ze swoim procesem twórczym. Miłą odmianą była cała książka napisana z perspektywy mężczyzny; u samej autorki jest to nowość, która znowu przyniosła zaskakująco pozytywny efekt. Jedyne, czego żałuję jest to, że nie trafiła mi się papierowa wersja, ponieważ okładka od samego początku podbiła moje serce. Idealnie łączy się ona z treścią, tak samo jak urocze leśne zdobienia ze środka. Podsumowując; wprawdzie jest to już trzynasta powieść wydana przez Kate Haner, ale dla mnie to stanowi ona jedną z niewielu naprawdę udanych, dlatego z czystym sercem ją polecam.

Cześć, jestem nowa w tym zacnym gronie. Nie będę opowiadać o sobie, bo to możecie przeczytać w sekcji „O nas”, a ja dziewczynom pragnę podziękować za daną mi szansę.

Wybory do Parlamentu Europejskiego nadchodzą wielkimi krokami, a ja przychodzę dzisiaj z nieco polityczną pozycją, która przybliża postać jednego ze sławniejszych polityków w Polsce – Roberta Biedronia. Jest to ciepły, miły i naprawdę przyjazny człowiek, przez lata pełniący funkcję prezydenta Słubska. Podczas swojej kadencji wprowadził mnóstwo zmian, by życie stało się lepsze. Nie tylko życia ludzkie, ale również te mniejsze i, według niektórych, mniej ważne życia zwierząt.

„Pod prąd” to biografia ukazująca Roberta zupełnie z innej strony. Pełne szczerości i jednocześnie wyluzowania odpowiedzi na zadawane pytania pozwalają poznać go ze strony prywatnej, zrozumieć dlaczego teraz ma takie spojrzenie na świat i co kieruje nim w walce o równe prawa dla każdego. Poznajemy jego życiorys, dowiadujemy się o młodzieńczych wybrykach, relacjach z rodzeństwem i rodzicami, początkach w politycznym świecie. Z każdym kolejnym słowem czułam się jakbym to ja siedziała w fotelu słupskiego urzędu miejskiego i rozmawiała z Biedroniem, którego kilkukrotnie udało mi się spotkać osobiście i zamienić parę zdań. Pierwszy raz przytuleniem wymieniliśmy się na Woodstocku, ostatnio podczas konferencji prasowej. Pomimo upływu lat, Robert nadal jest tym samym człowiekiem z wielkim sercem i wolą walki. A walczył praktycznie od zawsze. Początkowo z nauczycielami, potem z przeciwnikami równości, teraz ze środowiskiem katolików i przeciwników jego podejścia i poglądów. Robert przybliża nam kulisy swojego coming outu, wspomina o trudach zdawania sobie sprawy, że jest inny niż jego rówieśnicy, którzy z zapałem rozmawiali o cyckach i cipkach w wieku nastoletnim. Dostajemy cudowne opowieści z podróży, a tych nie było mało. Ponadto zostaje odkryty związek z jego wieloletnim partnerem – Krzysztofem, który poza miłością życia jest jego bratnią duszą i osobą, do której od razu dzwoni w gorszych momentach życia, a jego ramiona są dla Roberta domem i ostoją spokoju.

Książka podzielona jest na pięć segmentów – „Dzieciństwo”, „Jestem gejem”, „Krzysztof”, „Kobiety” oraz „Polityka„, a na samym końcu czeka wisienka na torcie pod postacią sześćdziesięciu faktów, których nie znamy o Biedroniu. Ponadto opatrzona cudownymi zdjęciami z podróży, politycznych akcji i sejmu, przez co możemy poczuć się jak podczas rodzinnego przeglądania albumu przy wigilijnym stole (albo podczas pierwszego spotkania z rodzicami naszej dziewczyny/naszego chłopaka, gdy mama pokazuje wstydliwe fotografie).

Sięgając po książkę, która miała być moim oderwaniem w pisaniu licencjatu, nie spodziewałam się, że dostanę coś tak dobrego. Jak wspominałam wielokrotnie – Roberta uwielbiam jako człowieka, jego program polityczny sprawił, że na niedzielne wybory idę bez poczucia wybierania mniejszego zła, a ta książka tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że to nie jest jedynie chwyt marketingowy. Przyjemny wywiad w towarzystwie zimnego sernika (wiedzieliście, że Robert jest aż takim fanem słodyczy), aury miłości (opiekuj się nim, Krzysiu, jak ten od Puchatka!) oraz opatrzony świetnymi zdjęciami sprawił, że na nowo zakochałam się w tej formie literackiej. Czyta się naprawdę przyjemnie i lekko, przy wolnej chwili można wciągnąć całość w dwa wieczory przy lampce wina. Gdybym miała opisać książkę w kilku słowach, na pewno musiałabym wspomnieć o nietuzinkowej postaci, szczerych, momentami wręcz intymnych wyznaniach, pierwszych miłościach i opisanej wizji idealnej Polski. Polecam każdemu, kto tak jak ja, chciał na chwilę oderwać się od szalonych obowiązków i deadline’ów.

Już na początku zauważyłam jedno; treść książki odbiega od opisu. W pewnych chwilach niesamowicie ciężko było mi zorientować się co ma miejsce w danej scenie, ponieważ niektóre rozdziały są snami głównej postaci, inne opisami jej przeżyć oraz mijających dni, a kolejne dotyczą zupełnie innych bohaterów, którzy w rzeczywistości mają z nią niesamowicie wiele wspólnego. Jako czytelnik byłam ogromnie zmieszana; przez chwilę myślałam nawet, że to po prostu ja źle rozumiałam to, co miałam przed sobą w tekście. Wrażenie to opuściło mnie dopiero pod koniec, gdy wszystko zaczęło układać się w dość logiczną całość. Pisząc tę recenzję jestem świeżo po lekturze, dopiero co zamknęłam kartę z ebookiem dlatego chętnie pozbędę się z umysłu wszystkich myśli, jakie towarzyszyły mi podczas czytania Znaku kukułki.

Standardowo rozpocznę od rzeczy pozytywnych, ponieważ właśnie dzięki nim wciągnęłam się w pierwsze rozdziały. Ogromnym plusem były sceny z adopcyjnym ojcem Aliny. Żałuję, że było ich tak mało, ponieważ według mnie miały one wielki potencjał na bliższe poznanie tej postaci, jednak wciąż odpowiednio przykuły moją uwagę i rozbudziły ciekawość do dalszej lektury. Sama główna bohaterka była wyjątkowa z powodu swoich zaburzeń snu. Opisywane przypadki pozwoliły czytelnikowi zrozumieć jej sytuację oraz poniekąd jej współczuć. To samo wrażenie wywoływały we mnie rozdziały z udziałem Marii. Z uchylonymi ustami czytałam fragment poświęcony jej seansowi spirytystycznemu. Opis przebiegu oraz reakcja uczestników zadziałała na mnie w dość nieoczekiwany sposób. Byłam zszokowana sposobem w jaki sama bohaterka odbierała całą sytuację, słusznie zauważając, że uczestnicy byli nią zafascynowani jedynie przez chwilę, na potrzebę tego doświadczenia. Intencje wuja małoletniej wtedy dziewczynki nie wyglądały dla mnie na czyste. Bardziej interpretowałam je jako wykorzystywanie czegoś tak wyjątkowego, jak jej dar, dla zdobycia popularności oraz promocji własnych badań. W rzeczywistości chodziło jednak o jeszcze bardziej samolubne pobudki; wuj bohaterki pragnął skontaktować się z duchem swojej żony dzięki seansom. Kolejnym uderzeniem w sam środek brzucha był temat aranżowanego małżeństwa. Fascynowało, a jednocześnie poniekąd przerażało mnie to wszystko, ze względu na porównanie czasów; obecnych i wcześniejszych, gdzie takie rzeczy odbywały się na porządku dziennym oraz z całkowitą aprobatą najbliższych osób.

Wracając jeszcze do Aliny; w podróży towarzyszyła jej Greta; współlokatorka, która jak na mnie była aż przerażająco miła. Ani przez chwilę nie zostałam zaskoczona faktem, iż w rzeczywistości miała swoje za uszami. Ostatecznie odegrała ona bardzo istotną rolę aż do samego końca książki, gdzie czytelnik wreszcie otrzymał przedsmak upragnionego romansu, w postaci zbliżenia bohaterek.

Nie będę kłamać; miewałam chwile, gdy zwyczajnie chciałam przerwać lekturę, podsumowując dotychczasowe rozdziały dosyć negatywną recenzją. Wytrwałość jednak całkowicie mi się opłaciła, a ja zamiast rozczarowującej i niemal bezsensownej książki, trafiłam na interesującą oraz skomplikowaną opowieść.

Znasz to uczucie, gdy dużo się dzieje, wszystko jest świetne, cudowne, ale w środku człowiek odczuwa olbrzymią pustkę?

Zawsze uważałam, że czytanie kryminałów zajmuje swój czas. Tutaj natomiast szybko uwinęłam się z lekturą, co jest pierwszym pozytywnym punktem, jaki zauważyłam. Była taka rzecz, którą niemal od razu udało mi się przewidzieć. Oczywiście nie powiem wam o co chodzi, bo to byłby spoiler, a naprawdę nie chciałabym dawać ich za dużo, byście sami sięgnęli po tę książkę i przeżywali każdą scenę w indywidualny sposób. Jedną rzeczą, która mi się nie podobała to język, bo czasem był on za prosty, aby za chwilę przerodzić się w dostojny. Z tego powodu wolałabym by cała książka opisana została jednolicie. Bardzo podobało mi się wplątanie psychologii: analizy detektywistyczne niezależnie od sytuacji czy miejsca. Oczywiście jak to czasem na książki przystało; ciężko szło mi wgryzienie w treść, ale jak już czytało się ją dalej to proces szedł bardzo sprawnie. Niestety podczas lektury nie mogłam zapamiętać imion i nazwisk bohaterów drugoplanowych. To skutkowało w zapominaniu niektórych postaci, a później zwyczajnie ciężko było mi się odnaleźć w tym wszystkim. Nie odbierajcie tego jednak jako negatyw książki, bo prawdopodobnie to zwyczajnie moja wina, ponieważ nie mam dobrej pamięci do imion. Książka trzymała w napięciu do samego końca i to mi się bardzo podobało. Rzadko kiedy wrzucamy w recenzji cytaty, ale w tym wypadku nałogowo wpadałam na takie, które przypadły mi do gustu. Dlatego podzielę się nimi z Wami, abyście skosztowali też odrobiny tego, co dostępne jest w książce.

Nie można dostrzegać w świecie tylko piękna. Trzeba też widzieć szpecące plamy, rzeczy wstrętne i nieestetyczne. Ponieważ takie jest życie: nie tylko piękne, cudowne i zadziwiające, ale również brzydkie i niechlujne. Trzeba widzieć ten brud, a jednocześnie nie stać się cynikiem; trwać przy swoich ideałach; zachować wiarę w ludzką przyzwoitość - taki jest prawdziwy cel życia.

Książkę polecam osobom, które lubią, gdy kryminał ciągnie się aż do końca i do ostatniego zdania nie można być pewnym kto jest tym złym bohaterem. Początkowo schematyczna powieść pozytywnie mnie zaskoczyła, do ostatniej chwili pozostawiając z dreszczykiem emocji i oddechem głównego bohatera na szyi. 


OPIS: Klasyczny brytyjski kryminał w stylu Agathy Christie.