Pisarską karierę Katarzyny Nowakowskiej śledzę od czasu debiutu, gdzie skrycie marzyłam o tym, aby kiedyś obejmować patronatem jej książki. Dzisiaj to marzenie zostało spełnione, a na skrzydełku “Awangardy” z dumą widnieje nasze fioletowo-białe logo. I chociaż autorka od bardzo dawna znana jest z serwowania potężnych dawek zwrotów akcji oraz z zadawania bólu bohaterom, tego, co dostałam w najnowszej książce, całkowicie się nie spodziewałam. Zwłaszcza, że zwykle najbardziej cierpią ci, których darzy się sympatią i którzy na to zwyczajnie nie zasługują. I dokładnie tak było w tym wypadku.   

Ava ma idealne życie, układane wedle schematu nakreślonego przez swoją matkę. Kobieta od maleńkości wpajała córce bycie uległą dla swojego koniecznie obrzydliwie bogatego partnera, chociaż jest to całkowicie wbrew jej naturze. Doskonale jednak wie, że tylko w taki sposób poczuje, czym jest miłość, wynosząc taki wzorzec z rodzinnego domu. Wszystko obraca się jednak w drobny mak w chwili, gdy narzeczony Avy zostaje postrzelony i w stanie krytycznym trafia do szpitala. To otwiera przed młodą kobietą wrota do ekskluzywnego klubu “Awangarda” – miejsca, nad którym od teraz musi przejąć pieczę.  

Już od samego początku wraz z bohaterką dochodzimy do tego samego wniosku – nie można ufać zupełnie nikomu. Za nic jednak nie spodziewałam się, że to stwierdzenie będzie miało dosłowne zastosowanie, bo pozorny sprzymierzeniec nie jest tym, za kogo się podaje. Akcja jest wartka i niemal nie ma rozdziału, który nie dostarczył czytelnikom emocji. A to sprawia, że za szybko dociera się do końca, gdzie dzieje się najwięcej i gdzie wszystkie karty zostają wreszcie wyłożone na stół.  

Żal i gniew to bardzo niedobre uczucia.  

Ava na własnej skórze musi przekonać się, że iluzja życia usłanego różami skrywa brutalność oraz zdradę. Bardzo szybko nastaje jej przemiana, jako bohaterki, kierowana zwyczajnym sięgnięciem dna oraz potrzebą przeżycia w świecie, którego dotychczas tak naprawdę nie znała. I ja to całkowicie kupuję, bo młoda kobieta tak naprawdę nigdy nie mogła pochylić się nad tym, jaka naprawdę chciałaby być. Zawsze coś jej wpajano, do czegoś zmuszano i tak naprawdę stworzono z niej kogoś pozornie idealnego. Kogoś, kim musiała pozostać do samego końca.   

Santiago od początku był tym, kogo można nazwać moralnie szarym. Działał w swoim interesie, myśląc jedynie o długu, który za walczącego o życie narzeczonego musiała spłacić mu Ava. Na przestrzeni kolejnych rozdziałów dało się zauważyć zmianę w tej postaci, może przebłyski empatii, pokazywanej drobnymi gestami wsparcia… chociaż, czy faktycznie nie jest to kierowane własnymi pobudkami?  Ciężko mi napisać recenzję w taki sposób, żeby nie powiedzieć za dużo, bo największa frajda z lektury jest wtedy, gdy nie wpadnie się na żadne spoilery. Musicie mi jednak uwierzyć, że K. N. Haner przeszła samą siebie, zapewniając rozrywkę na poziomie, a jednocześnie rozplanowując dokładnie tak potężny zwrot akcji, że zostawił mnie w zaskoczeniu przez naprawdę długie minuty.   

"Awangarda" to jazda bez trzymanki po świecie pełnym niesprawiedliwości i spełniania marzeń największych elit. To w jakiś sposób pokaz siły oraz potwierdzenie doskonale znanej wszystkim tezy - wpływowym ludziom jest zwyczajnie łatwiej w życiu, zwłaszcza, że za pieniądze mogą kupić sobie dosłownie wszystko… łącznie z innym człowiekiem oraz jego życiem.   

Kiedyś mówiłam, że promujemy tylko dobre według nas książki i pod tą właśnie podpisuję się rękoma i nogami. I jestem dumna z możliwości dzielenia się cytatami oraz treściami związanymi z klubem Awangarda, do którego jako patronacki stróż serdecznie Was zapraszam. 

OPIS: Ava Sackler nie zaprząta sobie głowy problemami. Została wychowana przez matkę, która wpoiła jej, że kobieta ma być jedynie ozdobą u boku bogatego mężczyzny - i właśnie takiego kandydata na męża jej znajduje. Obrzydliwie zamożny Roger Walton nie wyjawia, czym się zajmuje, a Ava udaje, że nie widzi, że pieniądze, które wydaje z konta narzeczonego, pochodzą z nie do końca legalnych źródeł. Sielanka kończy się w chwili, gdy Roger prawie traci życie w strzelaninie, a do Avy zgłasza się jego wspólnik i oznajmia, że dziewczyna musi przejąć obowiązki menadżera ekskluzywnego nowojorskiego klubu Awangarda.  Co weekend jego próg przekraczają najbogatsi i najbardziej wpływowi ludzie. Oczekują tylko jednego: indywidualnych zasad. Ava ma do czynienia z ludźmi, z którymi wcześniej nie chciałaby nawet przebywać w jednym pomieszczeniu. To bardzo niebezpieczne towarzystwo, a przewodzi mu Santiago Torres, któremu atrakcyjna menadżerka od razu wpada w oko. I to może być jedyne światełko w ciemnym tunelu prowadzącym w coraz to mroczniejsze zakamarki dzielnic zamieszkanych przez nowojorskie elity.  Niczego nieświadoma Ava wkracza w świat mrocznych pragnień, wybujałych fantazji i ludzi, którzy myślą, że za odpowiednią kwotę mogą kupić dosłownie wszystko. Nawet ją. Książka dla czytelników powyżej osiemnastego roku życia.

Jestem fanką kryminałów oraz książek z motywem zbrodni, którą próbuje się ukryć – mam na koncie wiele powieści, zabierających mi dech w piersi i sprawiające, że odkładałam je po skończeniu z bolesnym przekonaniem, że długo nie znajdę niczego równie imponującego (polecam chociażby „Nową żonę”). I może nie widać tego po recenzjach na blogu, bo lista „przeczytanych” do opisania dłuży się z każdym tygodniem, ale mimo wszystko umiem rozpoznać mocny thriller, gdy po niego sięgnę.  

Dlatego z pełnym przekonaniem muszę przyznać, że nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam tak zagmatwaną książkę – i to nie w pozytywnym znaczeniu. Wydawało mi się, że opis mówił wystarczająco, a ja dam się wciągnąć w intrygę, spędzającą sen z powiek. Że odnajdę naprawdę dobry kryminał. 

„Przepraszam” nim niestety nie było.   

Motyw porwania czy w ogóle zbrodni z udziałem dziecka zawsze mocno na mnie wpływa. Tutaj też nie mogłam przejść obojętnie obok książki, pochylającej się nad tak bolesną stratą. Życie Tessy i Mariusza wali się, gdy ich ukochana, pięcioletnia córeczka zostaje porwana, a następnie zamordowana. Największym wsparciem okazują się zaufani przyjaciele pary – Julita i Ben. Tylko, że w niedługim czasie po pogrzebie małej Basi Ben również znika… pozostawiając po sobie tajemnice z przeszłości, niepewność oraz żonę, która zrobi wszystko, aby odkryć prawdę.  

Widać po tej książce, że Marcel Moss miał wiele pomysłów, jednocześnie nie do końca umiejąc zdecydować, które są najistotniejsze, aby powieść trzymała się kupy. To owocowało w zmieszaniu, bo momentami po prostu ciężko było mi nadgonić za tym, co się działo. Wspomnienia do przeszłości chaotycznie mieszały się z wydarzeniami rzeczywistymi i niestety znacznie wpłynęło to na mój odbiór chociażby scen finałowych. Ostatnie rozdziały wyglądały jak pisane na szybko, bo cała intryga wyjaśniona została opowieścią głównego złoczyńcy… który przez to całkowicie stracił na wiarygodności.  

Ale jedno muszę przyznać – zakończenie wprawiło mnie w osłupienie i to się autorowi naprawdę udało… w sensie ostatnia scena, bo kilka kartek przed nią stanowiło zbiór mojej irytacji i ogromnego zdziwienia spowodowanego powyższym.   

Marcel Moss ma na swoim koncie bardzo wiele książek – z kilkoma z nich znam się od dawna, nowości powoli nadrabiam, gdy mam do tego okazję. I jestem pewna, że niejednokrotnie mnie jeszcze zaskoczy. Tutaj niestety nie miało to miejsca i muszę zaliczyć „Przepraszam” do gorszych powieści… Przepraszam.  

Przeglądam w trakcie pisania tej recenzji na opinie z LubimyCzytać, żeby sprawdzić, czy jestem odosobnionym przypadkiem zawiedzionego czytelnika… i o dziwo, nie tylko ja dostrzegałam nieścisłości, takie jak na przykład drobne logistyczne pomyłki (któremu twórcy piszącemu autorskie teksty się nie zdarzają, niech rzuci kamieniem).   

Początek książki był naprawdę super – wciągnęłam się, korzystając z każdej wolnej chwili, aby dalej śledzić losy bohaterów… tylko później coś zwyczajnie poszło nie tak. Pośpiech? Ilość pomysłów? Nie wiem. Strasznie się jednak cieszę, że „Przepraszam” jest jednotomową powieścią, bo po kontynuację z własnej woli bym zwyczajnie nie sięgnęła.  

Czy to moja ostatnia przygoda z Marcelem Mossem? Na pewno nie! Ma na koncie wiele fajnych książek, a lista tych, które mam do nadrobienia, stale rośnie, więc jestem przekonana, że jeszcze znajdę coś, co całkowicie mnie wciągnie.  

Na teraz jednak pozostaje mi cieszyć się ze skończenia lektury „Przepraszam”. I liczyć, że Wy bawiliście się przy niej lepiej niż ja.  

OPIS: W uporządkowane życie Tessy i Mariusza wkrada się chaos, gdy ich pięcioletnia córka zostaje porwana, a następnie brutalnie zamordowana przez nieznanego sprawcę. W trakcie żmudnego policyjnego śledztwa wspierają ich najlepsi przyjaciele – Julita i Ben.  Julita wierzy, że ma wszystko, czego potrzeba jej do szczęścia: kochającego męża, satysfakcjonującą pracę i upragnionego synka. Pewnego dnia wraca do pustego domu i znajduje na stole kartkę, na której widnieje jedno słowo: „PRZEPRASZAM”. Początkowo bagatelizuje wiadomość. Wkrótce jednak nachodzi ją nieznajomy, który wyjawia jej szokujące fakty na temat Bena.  W jednej chwili spokojne, przewidywalne życie Julity wywraca się do góry nogami. Zdesperowana kobieta, w tajemnicy przed policją, rozpoczyna poszukiwania męża i próbuje zdobyć odpowiedzi na dręczące ją pytania. W tym celu zanurza się w mroczną, krwawą przeszłość Bena… KIM TAK NAPRAWDĘ JEST CZŁOWIEK, KTÓREMU JULITA BEZGRANICZNIE UFAŁA?  DLACZEGO ZNIKNĄŁ?  I JAKIE MA TO POWIĄZANIE Z BRUTALNYM MORDERSTWEM TROJGA DZIECI SPRZED 22 LAT?

Tytuł: Przepraszam

Autor: Marcel Moss

Ilość stron: 320

Wydawnictwo: Filia

Kategoria: kryminał, sensacja, thriller 

Wydanie: 12 marca 2025

    

Przeczytałam romans z motywem hokejowym – i tak, to jest wyczyn, zważywszy na wysyp książek na ten temat, które podbijają teraz rynek wydawniczy. Miałam w planach „Red Shirt”, a na liście kilka innych młodzieżówek, w których pierwsze skrzypce odgrywa uczucie między znanym graczem i cichą, skromną główną bohaterką. Nie udało się, ale swoją szansę na szczęście otrzymało… „For Good Luck”, Ewy Remek.  

I bardzo się z tego powodu cieszę.  

Poznajemy Jamie, która właśnie dojeżdża pociągiem do Minneapolis, aby rozpocząć kolejny rozdział swojego życia. W zmianie otoczenia na studiach ma towarzyszyć jej ukochany chłopak Mitch, z którym wreszcie miała skończyć okres wytrwałości, zwany związkiem na odległość. Niestety jednak już od samego początku wszystko się komplikuje – Jamie zostaje sama, Mitch nie odbiera telefonu, a gdy wreszcie udaje jej się z nim połączyć, okazuje się, że jest całkowicie pijany i niezdolny do tego, aby ją odebrać.   

A jako wisienkę na torcie – bagaż Jamie zostaje skradziony przez agresywnego mężczyznę z nożem.  

Wybawieniem w tej sytuacji okazuje się starszy brat jej byłego chłopaka, który nie tylko po nią przyjeżdża, a jeszcze proponuje miejsce do spania. Brayden to odnoszące ogromne sukcesy hokeista NHL, którego główna bohaterka nie do końca pamiętała. I chociaż początkowo z przymrużeniem oka patrzyłam na fakt tego, że Jamie nie kojarzyła brata własnego chłopaka – cóż, teraz już byłego – tak im dalej w fabułę, tym bardziej rozumiałam, że to faktycznie miało sens przez zachowanie Mitcha w ich związku.   

Relacja Jamie i Braydena była bardzo niewinna i urocza, chociaż w teorii nieco niemoralna, bo Mitch wciąż kręcił się wokół byłej dziewczyny, pragnąc kolejnych szans. Z resztą, nie tylko on stawał na drodze szczęścia Jamie, a miesiące praktyk fizjoterapii połączone ze studiami, stanowiły wyzwanie. Wyzwanie – tym razem dla autorki – stanowiło również samo opisanie tych praktyk, co dało mi drobny zgrzyt. I chociaż wiem, że sam motyw profesjonalnych zajęć głównych bohaterów stanowić miał tło pod romans, tak nieco niewiarygodne dla mnie było to, że już od samego początku praktyk fizjoterapeutycznych Jamie mogła całkowicie sama przeprowadzać wywiad oraz opiekować się przypisanym sobie sportowcem. Czy tak to działa w rzeczywistości? Nie wydaje mi się. Czy urealnienie tego chociaż na samym początku negatywnie wpłynęłoby na romans głównych bohaterów? Też jakoś mi się nie wydaje, skoro chemia między nimi wyczuwalna była od pierwszego wspólnego akapitu.   

O tyle o ile sama okładka jakoś nieszczególnie przyciągnęła mój wzrok, tak pierwsza strona w środku była już zupełnie inną bajką. Tak samo jak zdobienia przy każdym rozdziale, które tak bardzo cieszyły oko, że z ogromną chęcią czytałam kolejne strony. W ogóle nie odczuwałam tego, że „For Good Luck” ma ponad 500 stron, zarówno przez elementy graficzne, jak i fakt, że dzięki lekkiemu stylowi autorki przez powieść dosłownie się płynęło.   

Gdyby nie mniejsze niuanse, byłaby to książka idealna. A jednak nie mogłam przejść obojętnie przy chociażby fakcie tego, że motyw skradzionego bagażu Jamie obszedł się bez echa, a ona nigdy nie wybrała się na zakupy, aby uzupełnić nieistniejącą garderobę. No cóż, może Brayden załatwił to wszystko za jej plecami, za co zwyczajnie była wdzięczna? To zostaje jedynie w umyśle autorki.   

„For Good Luck” to opowieść o powoli rozwijającym się uczuciu, o pasji, przyjaźni oraz ludziach, którzy często są dla nas rodziną pomimo braku więzów krwi. Bohaterowie są realistyczni, mają wiele ludzkich cech i to sprawia, że ich zachowania również wydają się rzeczywiste.   

Polecam tę książkę wszystkim fanom hokejowych romansów (i wstążek), zakazanych relacji i motywu he fell first. To była przyjemna lektura, która pokazuje, że nie wszyscy sportowcy na siłę kreowani muszą być na buców czy przepełnionych męską energią samców alfa. No bo spójrzmy na to szczerze – ile w końcu można mielić to samo.     

OPIS: Czasami nawet najmocniej świecące gwiazdy potrzebują w swoim życiu czegoś małego, niepozornego i stabilnego.  

Legenda głosi, że od tak dawna nie wchodziłam na bloga, że walnęłam się przy wpisywaniu adresu w pasku url…  

Czy to prawda? Całkiem możliwe, ale wiecie, co również jest prawdą? To, że pierwszy raz od zbyt długiego czasu przedpremierowo skończyłam czytać książkę. Miałam ich na liście naprawdę wiele – jedne z większym polem czasowym, a drugie z nieco mniejszym, bo co to dla mnie? Cóż, najwidoczniej za dużo, w obliczu niedawnego egzaminu, wyjazdu do Rzymu, mnóstwa pracy i stresu z szukaniem praktyk… o i jako wisienkę na torcie, ukradziono mi ostatnio telefon.   

Mam nadzieję, że pasmo nieszczęść niedługo się skończy.   

Na pewno skończyła się książka, która premierę ma jutro – „Cheat Destiny” to kolejna powieść Darii Wieczorek, autorki „Perfect Game”, o którym pośród licznych premier Wydawnictwa NieZwykłego jakoś wcześniej nie słyszałam. Przygoda ambitnej modeleczki i jej przystojnego, czepliwego partnera w konkursowej zbrodni była moim pierwszym podejściem do twórczości tej pisarki. Czy ostatnim? Wydaje mi się, że niestety tak.   

Elena przez spóźnienie zostaje zwolniona z pracy w kawiarni. W wolniejszym czasie dorabia jako modelka i gdy dostaje ulotkę z informacją o konkursie, który dotyczy podróży po całym świecie przez rok w celu wykonania dwunastu tematycznych zdjęć, stawia wszystko na jedną kartę. Wyjątkowa, hiszpańska uroda jest wystarczającą przewagą i dzięki temu zajmuje jedno z niewielu miejsc, wraz ze swoim partnerem, fotografem Graysonem. O dziwo jednak jest to ten sam mężczyzna, któremu jakiś czas wcześniej wpadła pod auto, więc od samego początku atmosfera między partnerami jest napięta i pełna przytyków. Jak przeżyją ze sobą kolejne dwanaście miesięcy i tyle samo tematycznych sesji, gdy muszą współpracować, aby razem osiągnąć sukces?  

Dziury logiczne sugerowały, że mamy tu do czynienia z tym serem nazywanym pieszczotliwie „z oczami”, a moje oczy wywracały się zbyt wiele razy podczas czytania tego hate-love. Przytyki na poziomie podstawówki to jedynie przedsmak, a im dalej w las, tym więcej nieścisłości i sytuacji, których po prostu nie chciało mi się czytać – ale wspomnę je nieco niżej, żeby nie było, że hejtuję bez argumentacji.   

Elena była typową pick me girl, której wszystko w życiu szło nie tak – jako maluch trafiła do domu dziecka, skąd adoptowała ją para niemogąca począć wymarzonego dziecka. Początkowo więc stała się ich cudem, do czasu, aż Katherine po wielu latach jednak udało się zajść w ciążę. Wtedy nastoletnia Elena poszła w odstawkę, zostając zdana sama na siebie, dopóki rodzina nie przeżyła tragedii, z którą żadne z jej adopcyjnych rodziców nie mogło sobie poradzić.   

Potem było tylko gorzej – zamieszkała w gorszej dzielnicy Seattle, pracując w barze, a po nocach śniąc o spełnieniu się w kierunku architektonicznym. Niestety marzenia kosztują, tak samo jak edukacja, a już na początku książki Elena straciła pracę, dzięki której i tak ledwo wiązała koniec z końcem. Co się stało z jej mieszkaniem, gdy dostała się do konkursu i przez cały następny rok podróżowała po całym świecie? Czy naprawdę agencji opłacało się sponsorować wszystkim uczestnikom konkursu wyjazdy, bilety lotnicze, noclegi, wyżywienie i inne potrzeby, tylko po kilka zdjęć, które mogli równie dobrze wykonać z profesjonalistami, gwarantując pewny przychód? I czy serio to wszystko musiało ciągnąć się przez 12 miesięcy, a nie mogło zwyczajnie trwać krócej, skoro mówimy o jednym zdjęciu w miesiącu i ewentualnie kilku ekstra sesjach w studio? Tego nie wie pewnie nawet sama autorka.   

„Cheat Destiny” to opowieść z potencjałem, która mogła nas zabrać w barwną podróż po wielu pięknych miejscach na świecie, ale została potraktowana po macoszemu. Doskonale dało się dostrzec, że autorka nigdy nie była w ani jednym mieście, które opisywała jedynie na podstawie stereotypów lub słynnych zabytków, a research po prostu nie istniał, bo na przebywanie we Włoszech nie wskazywało zupełnie nic innego niż picie kawy, a Paryż charakteryzowała – oczywiście – Wieża Eiffla. Szkoda, bo naprawdę miałam nadzieję na pięciusetstronicową podróż z bohaterami, którzy według autorki nawet nie ekscytowali się jakoś szczególnie odwiedzanymi lokacjami, spędzając większość czasu w barach lub w mieszkaniu.   

Jedyna podróż, jaką wspólnie odbyliśmy, kończyla się w stolicy zażenowania oraz irytacji. A ja tej lokalizacji naprawdę nie lubię.   

OPIS: Ekscytujący romans hate-love.  

Ostatnio chyba nie do końca potrafię wymierzyć swoje możliwości – czytanie kolejnej przedpremiery i wciągnięcie jej w aucie w trzy godziny? Łatwizna. Napisanie recenzji, żeby ta przedpremiera wleciała… przed premierą? Tu się już posypało. Dlaczego? Przez to, że z „Broken Liars” zapamiętałam dwie rzeczy. To, jak bardzo mnie zirytowała i to, że od pierwszej strony doskonale wyczuwałam pochodzenie autorki.   

Osiemnastoletnia Madeline West zwykle stara się żyć spokojnie – cudowne otoczenie Włoch jest jej spełnieniem marzeń, a towarzystwo najlepszej przyjaciółki, z którą ta upija się w letni wieczór, wisienką na torcie. Wypija jednak za dużo i w efekcie nie umie odpuścić, tylko podchodzi do przypadkowej grupki wyglądających niebezpiecznie chłopaków, aby zwrócić im uwagę na wandalizm. Pozornie to wydarzenie kończy się jedynie kacem i wyrzutami sumienia, w praktyce jednak Madeline szybko poznaje znajomych swojego brata, wśród których są wandale z pamiętnego wieczora. A dokładniej to jeden z nich, który zapadł jej w pamięci. Clyde Casewell.  

Nastawiałam się na lekkie love-hate i na piękne widoki opisywane zawiłymi zdaniami – bo w końcu po coś akcja dzieje się we Włoszech. Nie dostałam zupełnie niczego z tych dwóch wymienionych, a jedynie zbyt szybki romans, nieco dreszczyku spowodowanego powrotem szantażysty głównej bohaterki i całą masę absurdów. O, oddaję jednak plusika ojcu głównej bohaterki, bo jest jedyną porządnie wykreowaną i dobrą postacią. Tyle z pozytywów, wymieńmy negatywy:  

Po pierwsze: polskie powiedzonka, które nijak nie miały prawa istnieć za granicą. Dla kontekstu wspomnę, że chodzi o dosyć słynne “nie mów słucham, bo…”.  

Po drugie: kolejne nawiązywanie do naszej kultury, czyli wmawianie czytelnikowi, że osoby mieszkające we Włoszech będą piły… wódkę. Może to lekkie czepialstwo, bo to nie szczegóły czynią całą książkę, ale jak już autorka uparła się, aby akcję powieści umieszczać we Włoszech, fajnie byłoby te Włochy poczuć. I to najlepiej nieco inaczej niż przez dwuzdaniowy opis jednego wyjścia na pizzę i makaron. 

Po trzecie: wyścigi nazywane Rzymskimi Igrzyskami, które nie zostały opisane i zwyczajnie wiały nudą.  

Rozumiem zamysł napisania romansu, naprawdę. W końcu w wielu książkach właśnie o to chodzi, ale wtedy całkowicie niepotrzebna jest nieumiejętnie poprowadzona akcja oraz otoczka, bo można było to zwyczajnie uprościć – umieścić powieść w Polsce, rozwinąć wątek byłego chłopaka głównej bohaterki. I zwyczajnie dodać wyjątkowości Clyde’owi w zupełnie inny sposób, niż nazywając go – tu wyobraźcie sobie moje parsknięcie – mistrzem Rzymskich Igrzysk.   

“Broken Liars” to książka o ludziach, którzy po prostu nie umieją się komunikować. To opowieść o zwyczajnych niedopowiedzeniach, o nieprzemyślanych półprawdach, których dałoby się uniknąć szczerą rozmową. To praca z jakimś potencjałem, który niestety w tym wypadku całkowicie poległ i nie został wykorzystany. Książka z licznymi błędami i zakończeniem, naprawdę kwestionującym to, na jakie lektury poświęcam swój czas.   

         

OPIS: „Zatracaliśmy się w kłamstwach, które bezmyślnie opuszczały nasze usta”.  

Osiemnastoletnia Madeline West cieszy się opinią dziewczyny, która nie ma problemu z wyrażeniem swojego zdania. Mimo to stara się wieść spokojne życie, nie wplątując się w kłopoty. Nieoczekiwanie pewnego wieczoru wszystko się zmienia. Kiedy dziewczyna widzi trzech młodych mężczyzn demolujących kijami bejsbolowymi zaparkowane na ulicy skutery, nie waha się ani chwili i zwraca im uwagę.  Nie ma pojęcia, że właśnie stanęła twarzą w twarz z kimś, kogo nazwisko często pojawia się na językach mieszkańców stolicy, nie zawsze w pozytywnym kontekście.  Dwudziestojednoletni Clyde Caswell – mistrz Rzymskich Igrzysk, odkrywa, że nieznajoma z poprzedniego wieczoru to siostra jego przyjaciela. Teraz chłopak za wszelką cenę stara się zwrócić jej uwagę.  Nie spodziewał się jednak, że Madeline okaże się znacznie większym wyzwaniem.  Książka zawiera treści nieodpowiednie dla osób poniżej osiemnastego roku życia.

Tytuł: Broken Liars

Autor: Julia Zachmost

Ilość stron: 390

Wydawnictwo: NieZwykłe

Kategoria: literatura obyczajowa, romans

Wydanie: 16 kwietnia 2025

Staram się czytać naprawdę dużo – nowości, często przedpremierowe, kuszą mnie dosłownie na każdym kroku, a lista książek “do przeczytania” rośnie w zastraszającym tempie. Nie pamiętam jednak, kiedy ostatnio bawiłam się tak dobrze, jak podczas lektury “Zdarzyło się nad jeziorem”.  

Josie wyjeżdza z przytłaczającego Nowego Jorku i po załamaniu nerwowym, które zakończone zostało wylądowaniem na oddziale zamkniętym, postanawia zacząć wszystko od nowa. Złamane przez dotychczasowego chłopaka serce potrzebowało zmiany, jaką miała być przeprowadzka do Lauren Lake – miasteczka, w którym dorastał jej ojciec.  

Jeżeli słownik motywów miałby obrazki, “Zdarzyło się nad jeziorem” miałby swoje miejsce jako definicja słynnego grumpy & sunshine. Fox po wydarzeniach z przeszłości całkowicie zamyka się na nowe relacje oraz potencjalnie przyciągające je kobiety, skupiając się jedynie na korzyściach cielesnych, przychodzących z jednonocnych spotkań. Josie jednak jest niepoprawną romantyczką – i chociaż jej dusza jest pełna ran, nie boi się ponownie zaufać mężczyźnie, który szybko odebrał jej dech w piersiach.  Motyw small town romance połączony jest z historią miasteczka, które w życiu głównej bohaterki odgrywało ogromną rolę jeszcze przed wieloma laty. To dawało spójność w dalszych wydarzeniach. Jednocześnie pomysł wysyłania kartek do osób z książki telefonicznej był czymś, co nadało charakteru postaci Josie. Na przestrzeni całej książki pokazywało to, że nawet pozornie głupie gesty mogą zmienić życia wielu osób, a coś, co początkowo miało zostać zapomniane, przynieść nadzieją oraz radość.   

Bohaterowie w naprawdę wielu momentach pokazywali różniące ich diametralnie charaktery. Fox nie był jednak typowym bucem z przypadku, ponieważ za jego postawą stała naprawdę przykra historia, związana z narzeczoną. To, co mu się przytrafiło miało prawo odbić na nim ogromne piętno oraz zmienić z niegdyś zaangażowanego, pełnego romantyzmu oraz pragnienia ochrony innych mężczyzny w kogoś zupełnie innego.  

W naszym Teamie to Emma zwykle jest czytelniczką historii autorstwa Vi Keeland i tak naprawdę to pierwszy raz, gdy po tę autorkę sięgnęłam ja. Myślałam, że z uroczymi romansami nie jest mi po drodze, bo przecież w książce musi się sporo dziać, aby utrzymać moje zainteresowanie. Prawda jest jednak taka, że w “Zdarzyło się nad jeziorem”… dzieje się bardzo dużo nad tytułowym jeziorem! Dużo scen, które chwytają czytelnika za serce, dużo pokazania, że jak kobieta się na coś uprze, to osiągnie zamierzony cel, poświęcając pieniądze, krew oraz łzy. Dużo marzeń, które powoli zostają spełnione. Marzeń o spokoju, marzeń o odnalezieniu swojego miejsca na świecie, które nie będzie domem jedynie z góry narzuconej definicji, a z tego, co mówi serce.  

Jedynym, do czego tak naprawdę mogę się przyczepić, jest okładka. O tyle o ile postać wybrana na głównego bohatera jest przyjemna dla oka, tak dało się tę okładkę zrobić na milion innych, bardziej kreatywnych i wizualnie przyjemnych sposobów. Można było dać podobiznę kaczuszki wokół pary głównych bohaterów, remontujących wspólnie dom Josie (tak, Daisy, o tobie piszę). Znajdował się tutaj ogromny potencjał, który nie został wykorzystany. Mam jedynie nadzieję, że na drodzę tej powieści staną czytelniczki przymykające oko na okładkę, a kierujące się w wyborze lektury głównie opisem oraz motywami. Bo w środku kryje się prawdziwa perła, czekająca cierpliwie na odkrycie zupełnie tak, jak cierpliwie i powoli powstawało uczucie między parą głównych bohaterów.   

OPIS: To miał być tylko przystanek na lato. Czy stanie się dla niej czymś więcej?  Josie Preston potrzebuje oddechu od swojego zabieganego, pełnego napięć życia w Nowym Jorku. Idealnym miejscem na regenerację wydaje się Laurel Lake – miasteczko, w którym dorastał jej ojciec. Jego wspomnienia sprawiły, że Josie wyobraża sobie to miejsce jako spokojne i pełne uroku. Decyduje więc, że nadszedł czas, aby spakować walizki i wreszcie odwiedzić dom, który odziedziczyła po ojcu.  Laurel Lake słynie z ciepłej, przyjaznej atmosfery, ale pierwsze spotkanie Josie z lokalnym mieszkańcem dalekie jest od ideału. Jej nowym sąsiadem okazuje się burkliwy Fox Cassidy, były zawodnik hokeja, znany ze swojego szorstkiego usposobienia. Ich znajomość zaczyna się niefortunnie – Josie przypadkiem niszczy jego skrzynkę pocztową. Mimo to, gdy okazuje się, że dom, który odziedziczyła, wymaga sporo pracy, Fox oferuje jej pomoc.  Z każdym dniem spędzonym w Laurel Lake Josie odkrywa, że pod surową maską Foxa kryje się ktoś znacznie bardziej złożony i fascynujący, niż mogłaby przypuszczać.  „Zdarzyło się nad jeziorem” to kolejna powieść uwielbianej przez czytelniczki Vi Keeland! Spodoba się fankom romansów z takimi motywami, jak: small town, grumpy/sunshine i przeciwieństwa. Przeczytaj i przekonaj się, czy Josie i Fox odnajdą nić porozumienia. 

Dark romans pomiędzy bohaterami, którzy darzą się nienawiścią to coś, do czego skrycie podchodzę z dziwną dozą fascynacji. Z przejęciem obserwuję, jak autorzy próbują zbudować relację opartą na strachu, na jednostronnej łasce i czystej obsesji. Dodajmy do tego mój ulubiony motyw age gap i mamy książkę idealną. Taką, której z przejęcia nie będę chciała skończyć, aby za szybko nie uciec ze świata stworzonego przez autorkę. Taką, jaką jest „Uwięziona”, autorstwa Sylwii Kruk.  

Dziewiętnastoletnia Luiza dotychczas ma idealnie poukładane życie – studiuje w Gdańsku, ma chłopaka, marzy o malarstwie, nie jest przesadnie zainteresowana imprezami czy lejącymi się podczas nich litrami alkoholu. Jest przesadnie uczynna, nieco zbyt łatwowierna i to sprowadza na nią kłopoty. Zostaje bowiem porwana i wywieziona – gdzie, przez kogo, a przede wszystkim po co? Okazuje się być przypadkowym celem, wybranym jako zadośćuczynienie dla wielkiego szefa za zepsucie spraw przez jego podwładnych. Początkowo liczy na to, że ten faktyczny przypadek będzie jej kartą przetargową, bo niczym nie zawiniła, aby spotkał ją ten los. Nie spodziewa się jednak, że Dragon od razu sobie ją przypodobał. I nie będzie miał zamiaru pozwolić jej odejść, chociażby zapierała się rękoma i nogami.   

Zamknięta przestrzeń, byliśmy tylko my, jej zasłonięte oczy, jej ciche kroki, jej płacz. To wszystko było popieprzone i niemoralne, ale chciałem tego więcej i więcej.  

Styl autorki jest naprawdę lekki i przyjemny, dzięki czemu przez kolejne strony dosłownie się płynie. Wymiana perspektyw pomiędzy Luizą i Dragonem pozwala nam wejść w głowę obu postaci, pozwalając na powiew świeżości oraz odkrycie często wątpliwych moralnie pobudek mężczyzny. Czytelnik zostaje wrzucony w wir akcji niemal od razu, bo już dosłownie od pierwszej strony, co pozostawia pole do rozmyślań: co będzie dalej? Jak wiele złego czeka Luizę, skoro książka jest tak długa? I jak skończy się jej historia?   

Tęsknota za dawnym życiem i chłopakiem dają w kość głównej bohaterce, która ciągle szuka możliwości ucieczki. Dragon jednak niemal za każdym razem upewnia się, że jej się to nie uda. Działa pod wpływem dwóch powodów: własnego pragnienia, aby ją przy sobie zatrzymać oraz tego, że Luiza naprawdę mogła trafić gorzej.   

„Uwięziona” to oryginalna historia pełna strachu, straty oraz bólu. Przede wszystkim jednak jest to walka o przetrwanie w polskich realiach, które nas, normalnych ludzi, powinny omijać szerokim łukiem. Chociaż jest to fikcja literacka, problematyka porywania i handlu ludźmi jest jak najbardziej rzeczywista i dotyka naprawdę wiele kobiet. Historia nie kończy się dla nich happy endem, ale czy tak samo będzie w przypadku Luizy? Tego dowiemy się w drugim tomie.     

OPIS: Jeśli chcesz przeżyć, masz być mi posłuszna