Naprawdę dawno nie pisałam przedpremierowych recenzji, o totalnym wciągnięciu się w książkę nie wspominając. Dwutygodniowe wakacje stały u mnie pod znakiem niemal ciągłego stresu, a głosik gdzieś na końcu głowy sprawnie dokładał wyrzuty sumienia, bo blogowe życie i recenzenckie zobowiązania zamiast priorytetem i przyjemnością, stały się ciężarem. Znalazłam jednak ostatnio chwilę, żeby poczytać: dość szybko wciągnęłam wspominanego na Instastories „Personal Bodyguarda”, ale – jak doskonale wiadomo – to jednak przedpremierowe recenzje całkowicie pochłaniają moje zainteresowanie.  Dzisiaj, dokładnie dzień po tym, gdy „Shallow River” wpadło na Legimi, zapraszam Was więc na moją opinię, świeżutko po lekturze.   

Ta książka początkowo wydawała się nie do przebrnięcia: była brudna, bolesna i momentami obrzydliwa. Brutalne opisy gwałtów, manipulacji i krzywdy na dziewczynie, która od małego głęboko tkwiła w najgorszym piekle, dało mi okropny niepokój. Jedyny powód, dla którego faktycznie czytałam dalej stanowiła nadzieja, bo głęboko liczyłam na to, że River wreszcie znajdzie się w miejscu, na które naprawdę zasłużyła. Że trafi na kogoś, kto naprawdę i szczerze ją pokocha.    

Dbał o mnie, wyznawał mi miłość na najsłodsze możliwe sposoby i ciągle zaskakiwał sentymentalnymi prezentami. Nie miałam pojęcia, kiedy konkretnie te wszystkie cudowne momenty zaczęły się mieszać z o wiele mroczniejszymi. Teraz po staraniu się nie było śladu.     

Ta książka przeciągnęła mnie po asfalcie tak mocno, jak porządny trening lub spacer podczas wakacji, gdy na zobaczenie wielu pięknych miejsc jest naprawdę ograniczony czas. Fizycznie bolało mnie ciało, bo mięśnie spinały się podczas lektury brutalnych scen, których było naprawdę wiele. W jakiś sposób byłam przygotowana na dark, jednak cały koszmar opisywany z perspektywy głównej bohaterki był momentami ponad moje siły. Czułam się trochę jak podczas oglądania serialu, gdzie kolejny odcinek kończony był źle podjętą decyzją – wszystko we mnie krzyczało, chcąc ostrzec naiwną bohaterkę, ale w rzeczywistości i tak mogłam się tylko powkurzać, a potem czytać dalej, licząc na przełom w dalszych rozdziałach.     

Opowieść o ofierze w przemocowym związku nie została napisana ot tak, byleby była podkładka pod romans z „tym dobrym” mężczyzną. Jest to swoiste ostrzeżenie, może nawet list, w którym autorka pokazuje zrozumienie dla kobiet znajdujących się w tak okropnej sytuacji. River naprawdę ciężko było dojrzeć światło zza chmur, które od maleńkości przysłaniały niebo jej życia. Równie wielką trudność sprawiało jej zrozumienie, że nie zawiniła niczym, mając tak złe życie. Obrywało jej się za innych – najpierw matkę, która sprzedawała ją za pieniądze. Później, za ukochanego, który zamknął ją w więzieniu, imitującym największy luksus. Bo przecież trafiła w lepsze miejsce, niż to, w którym się wychowywała. Bo przecież Ryan robił to wszystko z miłości…    

Ona z miłości do samej siebie wreszcie zawalczyła o wolność. Dylematem moralnym dla czytelnika były jej wybory oraz zachowania, które bywały naprawdę niepoprawne, a jednak z jej perspektywy wydawały się całkowicie usprawiedliwione.     

Bohaterowie, oprócz przemocowego partnera River oraz osób z jej przeszłości, w jakiś sposób całkowicie skradli moje serce. Pełne było ono współczucia dla wciąż młodej studentki, która walczyła o przetrwanie. Dla byłej dziewczyny Ryana, której całe szczęście udało się ujść z życiem ze związku z nim. Dla jego brata, który dźwigał ciężar odpowiedzialności za każdą jego partnerkę. Dla matki mężczyzny, bo po latach iluzji kurtyna opadła, ukazując bolesną, naprawdę trudną prawdę.     

Po tym wszystkim, każdy z bohaterów potrzebuje porządnych sesji z terapeutą. A Wy, kochani czytelnicy, potrzebujecie ostrzeżenia. Nie, nie czytałam „Haunting Adeline” ani „Hunting Adeline”, które podobno są naprawdę mocne (przez niektórych uważane za mocniejsze niż „Shallow River”). Wiem jednak, co czeka na kartach najnowszej powieści H. D. Carlton. I mam szczerą nadzieję, że jeżeli spróbujecie to odkryć, będziecie na to naprawdę dobrze przygotowani psychicznie.          

OPIS: Autorka światowego bestsellera Haunting Adeline!  Książka zawiera opisy przemocy, w tym seksualnej, oraz drastyczne sceny.  Shallow Hill to prawdziwe piekło na ziemi i miejsce, z którego River McAllister udało się uciec. Zostawiła tam swoją niewinność, ale też dużą dozę zdrowego rozsądku.  Dziewczyna włożyła sporo pracy, aby odbudować swoje życie, mając u boku cudownego mężczyznę. Nie mogło być lepiej.  Ryan Fitzgerald był przystojnym, bogatym prawnikiem, który zrobiłby wszystko, żeby zatrzymać przy sobie ukochaną. River uwielbiała zarówno jego czułość, jak i zaborczość.  Jednak kiedy ich związek zaczyna się zmieniać w coś niebezpiecznego i zdecydowanie nie tak pociągającego jak wcześniej, dostrzega to jedynie Mako, brat Ryana. Doskonale wie, do czego zdolny jest ten mężczyzna.  

Kiedy za odnalezienie nieodpowiednich substancji w swoich rzeczach Candice zostaje wydalona ze szkoły, nic nie wydaje się sprawiedliwe. Zwłaszcza, że dziewczyna na swoim koncie najwyżej ma małe przewinienia, dalekie handlowaniu dragami. Nikt jednak nie kupuje jej wersji – nawet rodzice są rozczarowani pozornie idealną córką, która wbrew jakiejkolwiek logice wpakowała się w tak okropne bagno. Osamotniona, pozostawiona sobie nastolatka szybko zostaje odesłana przez dwoje pozornie najbliższych jej osób do Granite Hills – prywatnej szkoły dla dzieciaków z problemami. Tylko, że ta placówka skrywa o wiele więcej tajemnic, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. A ona, Candice Campbell, odkryje je wszystkie!    

Kiedy Anna Leokadia zwróciła się do naszego małego teamu z propozycją patronowania jej dylogii, byłyśmy wniebowzięte. Na Wattpadzie „Oh, Candice!” prezentowało nam opowieść o trudach dorastania, odkrywaniu tego, kim się tak naprawdę jest, a to wszystko w towarzystwie nadprzyrodzonych istot oraz szkoły z internatem (z internetem również!). Im dalej w tekst po redakcji brnęłam, tym bardziej przepadałam dla zawiłej fabuły, licznych zwrotów akcji i gorących dyrektorów, wpadającym w oko wielu młodym uczniom. I już wiedziałam, że dołożymy wszelkich starań, aby debiut autorki dotarł do wielu potencjalnych czytelników, którzy tak jak ja, pochłonięci zostaną przez chłodne, tajemnicze mury Granite Hills.     

W odbiorze tekstu wielką rolę odgrywa zwykle styl pisania, a w wypadku tej książki był on wisienką na torcie, podtrzymującą moje zainteresowanie. Momentami krótsze, pełne ciągłego napięcia oraz zwrotów akcji rozdziały kazały mi kwestionować istotność nadchodzących obowiązków, namawiając kuszącym szeptem do kontynuowania lektury.     

Bohaterowie pełni byli nastoletniej naiwności, ich odzywki kipiące nowoczesnym humorem, a nawiązania do popkultury idealnie wpasowywały klimat powieści do obecnych czasów. To dodatkowo działało na plus, bo nadawało całości jeszcze więcej realności – i gdyby nie motyw nadprzyrodzonych istot, dałabym sobie głowę uciąć, że gdzieś na świecie w jakiejś szkole z internatem odwalały się podobne akcje.     

Zakończenie pierwszego tomu początkowo nie wydawało się zapowiadać tak ogromnego zwrotu akcji i chętnie przemilczę to, jak bardzo zdziwiona byłam, zamykając książkę po lekturze. Mnóstwo pytań kiełkowało w mojej głowie i na je wszystkie miałam zyskać odpowiedź już niedługo – bo w drugim tomie „Granite Hills”, który trafił na rynek niespełna miesiąc po debiucie autorki. Czym zaskoczeni zostaniemy tam? Jak bardzo zmienią się bohaterowie po tym, co ich spotkało za murami pozornie bezpiecznej szkoły z internatem? I czy gorący dyrektorzy dalej będą tacy tajemniczy i pociągający? (Odpowiedź na ostatnie pytanie na pewno brzmi: TAK!)    

Czytając tę powieść, dałam porwać się do świata, którego do teraz nie dane mi było opuścić. Myślami wciąż żyję przygodami bohaterów, wspominając sytuacje, odmieniające ich życia na przestrzeni kilkuset stron. Wszystko coraz bardziej budzi się do życia za oknem i jestem pewna, że to odpowiedni moment, abyście i Wy sięgnęli po powiew świeżości, który zdecydowanie znajdziecie w obu tomach dylogii Anny Leokadii. Może, tak jak ja, odnajdziecie w nich również pewien rodzaj komfortu i będziecie do nich wracać w gorszych chwilach, aby poprawić sobie humor po ciężkim dniu.    

Oba tomy Granite Hills dostępne są na stronie wydawcy Amare, w księgarni Empik oraz TaniaKsiazka.    

Jeżeli lekturę tej części, lub obu, macie za sobą, napiszcie w sekcji komentarzy który bohater sprawił, że Wasze ludzkie serca przestały bić z wrażenia?      

OPIS: Wyrzuć z piórnika długopis. W Granite Hills bardziej przyda ci się osikowy kołek...  

„Ptaszynka” to debiut literacki Katarzyny Strawińskiej – tych na rynku wydawniczym ostatnio coraz więcej, w szczególności w Wydawnictwie NieZwykłym. Przyciągnęło mnie do niej standardowe pragnienie wrzucenia przedpremierowego wpisu, jednak fabuła oraz bohaterowie dołożyli chyba wszelkich starań, aby mi to udaremnić. Główną bohaterką jest dorabiająca w szpitalu Hope. Młoda studentka mieszka w nieco obskurnym mieszkaniu wraz z przyjacielem i dosłownie daje się wykorzystywać na każdym kroku. Jeżeli miałabym użyć trzech słów, aby ją opisać, na bank byłoby to określenie jej jako płatek śniegu, niezdarę oraz ofiarę losu – właśnie tych cech charakterystycznych używa autorka, zupełnie tak, jakby po wybraniu ich zepsuł jej się internetowy generator. Spadają na nią chyba wszystkie plagi egipskie, łącznie z molestowaniem seksualnym przez ordynatora. A im dalej w las? Tym mafiozo w śpiączce.    

Pomiatana dosłownie przez wszystkich Hope zgadza się pilnować Anthony’ego, który trafił po wypadku do jej szpitala. Czy brakiem logiki jest to, że takie zadanie przydzielono sprzątaczce, a nie – no nie wiem – pielęgniarce? Owszem. Niestety jednak to nie pierwszy i zapewne nie ostatni przykład skrajnej głupoty i braku przemyślenia fabuły. Śmiem twierdzić, że nieścisłości oraz idiotyzmów jest więcej, niż faktycznej logiki.     

Motyw zakochania w śpiączce to coś, co jako jedyne podkusiło mnie do sięgnięcia po „Ptaszynkę”. Wyobraźcie sobie więc moje zdziwienie, gdy potraktowany został on po macoszemu, a Anthony słyszał dosłownie wszystko, co działo się wokół niego, od samego początku zakochując się w Hope. Jego wewnętrzne monologi, chociaż powinny wzbudzić moją sympatię, dawały mi poczucie zażenowania, tak samo jak fakt, że kobieta również zakochała się w nim… po tym, jak molestowała go podczas śpiączki. Nie będę dalej wyliczała rzeczy, które poszły tutaj nie tak, ale naprawdę było ich sporo. Poleciłabym, abyście sami się o nich przekonali, jednak nie lubię marnować czasu na złe książki i nikomu nie sugerowałabym tego samego.    

Nie polubiłam się z żadnym z bohaterów – z Hope, która pomimo niemal dwudziestu lat na karku zachowywała się jak dziesięciolatka, z Anthonym, będącym dorosłym mężczyzną jedynie z narzuconej z góry definicji. Niby jest mafiozą, wzbudzającym postrach mordercom, a jednak często zachowywał się po prostu jak bezmyślny idiota. Postacie drugoplanowe również otwierały mi nóż w kieszeni… naprawdę autorce tak okropną trudność sprawiło stworzenie chociaż jednej osoby, do której mogłabym poczuć sympatię? Najwidoczniej tak, a szkoda, bo może wtedy znalazłby się w „Ptaszynie” chociaż jeden plus. Pomysł był naprawdę dobry, wykonanie? Totalnie nie wyszło.   

Potencjał na dobrą historię gdzieś tam był, ale co z tego, skoro autorka nie umiała jej tak naprawdę stworzyć?   

OPIS: Hope Clinton to dwudziestoletnia studentka pierwszego roku literatury amerykańskiej. Dziewczyna robi wszystko, aby utrzymać mieszkanie, które dzieli z przyjacielem, a do tego spłaca kredyt studencki. Żeby zarobić na rachunki i móc studiować, Hope pracuje jako sprzątaczka w prywatnym szpitalu. Praca nie jest łatwa, bo na każdym kroku dziewczyna musi oglądać się za siebie w obawie przed molestującym ją szefem.  Pewnego dnia życie Hope się zmienia, i to na jeszcze gorsze. W szpitalu wpada na bardzo niebezpiecznego człowieka, który zmusza ją groźbą śmierci, aby opiekowała się jego bratem Anthonym Daviesem. Mężczyzna na skutek postrzału leży w śpiączce na jednym z oddziałów.  Dziewczyna nie ma wyboru. Decyduje się zająć jednym z pacjentów. Jest przekonana, że Anthony jej nie słyszy, więc oprócz czytania książek zaczyna mu się zwierzać ze swoich trosk. Hope nie ma pojęcia, że nieznajomy, któremu zdradza swoje troski, to groźny przestępca… …a on niebawem może się obudzić i jej zapragnąć.

Ostatnio jest mi dane czytać same dobre książki – fantastykę z motywem tajemnic, czy gorące romanse, które aż się proszą, aby wskoczyć w moją recenzencką kolejkę i pojawić się na blogu wcześniej, niż powinny. Dzisiaj jednak zasłużenie poświęcę kilka minut na to, aby opowiedzieć Wam o debiutanckiej powieści Karoliny Góry. I tak się składa, że jest to nasz patronat medialny, a jak wiadomo, promujemy same najlepsze rzeczy!    Niall Hudley obejmuje najwyższe stanowisko w firmie H&H, ale dalej bawi się swoim życiem, jakby zupełnie nic od niego nie zależało, a on był tylko szarym człowiekiem. W przeciwieństwie do swojego o wiele starszego wspólnika Jacka, nic nie robi sobie z rzeczy, które każdego poważnego mężczyzny byłyby powodem wstydu. W zbyt zakrapianych alkoholem nocach oraz wypełnionych kacem porankach wcale nie przeszkadzają mu zobowiązania, spotkania i zadania, które jako prawdziwy businessman powinien brać jak najbardziej poważnie. Kiedy jednak pewnego dnia przypadkowo staje się świadkiem sytuacji, gdy córka jego wspólnika pojawia się w ich firmie zapłakana, w dziwny sposób nie potrafi być temu obojętny. Nie, gdy ugodzona wstydem spowodowanym przez upokorzenie w szkole Caroline, doznaje kolejnego ciosu. Tym razem jest on zaserwowany przez najbliższego jej mężczyznę, bo ojciec woli spotkanie niż podarowanie wsparcia jedynej córce. O dziwo jednak trudności z matematyką to coś, z czym doskonale radzi sobie Niall i pomimo niechęci zgadza się udzielić jej kilku lekcji.    

Napięcie między dwójką bohaterów wyczuwalne jest od pierwszej strony, a przyciąganie zbliża ich do siebie. Ogromną rolę w rozwoju ich relacji zajmuje spryt Caro i upór, aby kłopoty dalej ukrywane były przed ojcem, przez co w szkolnym systemie pod nazwą opiekuna podany zostaje numer Nialla. Powoduje to między nimi spięcia, jednak wielokrotnie okazuje się ratować dziewczynie tyłek. Oboje szybko orientują się, jak dobre to jest wyjście, w obliczu tego, gdy Jack ignoruje oraz zaniedbuje swoje jedyne dziecko, zostawiając nastolatkę samą nawet w dniu urodzin. W każdej takiej sytuacji jest dla niej właśnie Hudley – dając wsparcie, zrozumienie, ramię do wypłakania oraz usta… które pomimo przeciwności pod postacią różnicy wieku, tak bardzo chce całować. Nic dziwnego więc, że zaczynają czuć do siebie nieco więcej. I chociaż Niall próbuje wmówić sobie coś innego, oboje niezaprzeczalnie angażują się w coś, co według ogólnie przyjętych norm nigdy nie powinno mieć miejsca. Czy relacja, która z góry skazana jest na porażkę, ma prawo dać im chociaż odrobinę szczęścia? A może szczęśliwe zakończenie to coś, co nigdy nie będzie dane tej parze?     

To było nasze pierwsze starcie z Karoliną Górą i chociaż autorka na Wattpadzie zgromadziła pokaźne wyświetlenia, jakoś do tej pory tam na nią nie trafiłyśmy. Wydaje mi się jednak, że wyszło mi to na dobre, bo dzięki temu mogłam na własnej skórze, po raz pierwszy zatopić się w tym romansie z różnicą wieku oraz motywem niebezpieczeństwa, gdy skrywana tajemnica ujrzy wreszcie światło dzienne. Autorka w idealny, wręcz bolesny sposób ukazuje to, jak miłość może poróżnić pozornie najbliższe osoby na długie miesiące i serce ściskało mnie, gdy czytałam tak przykre sceny. Zwroty akcji, dramaty i mnóstwo uczuć to cechy charakterystyczne "Juvenile", tak samo jak to, co EditioRed definiuje jako poziom „spicy”. Bo w tym pozornie lekkim romansie na jeden wieczór, znajdziecie nie tylko mnóstwo emocji, ale również ogromne napięcie między bohaterami.     

Powieść Karoliny Góry dostępna jest już w Empiku oraz na stronie wydawcy EditioRed, a my gorąco polecamy sięgnięcie po niego jak najszybciej! Tak cudowna okładka oraz zapierająca dech w piersi treść to coś, obok czego nie możecie przejść obojętnie!

OPIS: Nie zakocham się w niej, to absolutnie niemożliwe!  On pomagał jej w nauce. Ona nauczyła go, czym jest miłość  Niall Hadley ma trzydzieści lat i świat u stóp ― jest współwłaścicielem świetnie prosperującej firmy, bajecznie bogatym i nieziemsko przystojnym. Młody biznesmen nie narzeka na brak powodzenia, ale interesuje go wyłącznie przygodny seks bez zobowiązań. Wciąż leczy rany po związku, którego wspomnienie trochę za często zdarza mu się topić w alkoholu. Nie ma zamiaru się zakochiwać, a już na pewno nie w Caroline Hood. Po pierwsze dlatego, że dziewczyna jest córką jego wspólnika. Po drugie Nialla i Caroline dzieli spora różnica wieku, a osiemnastolatka chodzi jeszcze do szkoły. Los jednak sprawia, że coraz częściej się spotykają ― im lepiej zaś Niall poznaje Caroline, tym bardziej dostrzega w niej fascynującą młodą kobietę, a nie rozpuszczoną nastolatkę, za jaką ją wcześniej uważał. W pewnym momencie oboje uświadamiają sobie, że ich relacja zamienia się we flirt.   Czy Niall złamie własne postanowienie i zaryzykuje utratę zaufania swojego wspólnika, mentora i przyjaciela?   Czy Caroline nie przestraszy się związku ze starszym od siebie mężczyzną?   

Nieczęsto czytam opowiadania na Wattpadzie – kiedyś, wbrew pozorom, spora część mojego wolnego czasu spędzana była na nadrabianiu dotychczas opublikowanych rozdziałów prac, które mnie zainteresowały swoim opisem lub przyciągającą wzrok okładką. Tamte czasy jednak minęły tak samo, jak mój zapał do pisania recenzji, bo niestety ostatnimi czasy wydaje się to okrutną katorgą. Czasami jednak trzeba tak po prostu wziąć byka za rogi, a mój, tak jak płachta… ma kolor czerwony.    

Książki, które zawsze przyjmuję z otwartymi ramionami to głównie te z motywami „zakazanych” romansów lub różnicą wieku. „Red Lies” o dziwo ma w sobie oba te motywy i to chyba nie dziwne, że w czasach świetności tej pozycji na Wattpadzie, nałogowo czytałam każdy dostępny rozdział. W niedługim czasie opowiadanie zniknęło z platformy, bo ogłoszono jego wydanie. Początkowe plany zakładały, że ta recenzja pojawi się przedpremierowo i uwierzcie, że lekturę poprawionej wersji miałam za sobą zaledwie dwa dni po tym, jak wpadła na Legimi. Tylko nie potrafiłam się za to zabrać, ba: nawet teraz z trudem sklejam kolejne zdania, ale hej, życie polega przecież na pokonywaniu swoich słabości, prawda? No to lecimy z tym koksem!    

Caliente Hamilton marzy o tym, aby na zawsze skończyć z byciem „kurą domową oraz matką” i za wszelką cenę pragnie związać swoje życie z polityką. Uważa, że ma do zaoferowania wiele, chociaż nie jest wcale pewna tego, czy zmiana dotychczasowej stałości nie odbije się na jej rodzinie oraz małżeństwie. To drugie jednak rozpada się jak domek z kart, gdy główna bohaterka dowiaduje się o zdradzie męża. Przepełniona procentami, namowami najlepszej przyjaciółki oraz żalem, umawia się na wizytę u pani ginekolog, która jest kochanką senatora. Cali pragnie skonfrontować Kitty z tym, jak wielką rolę odegrała w rozpadzie jej pożycia, jednak zamiast tego… trafia do gabinetu Xandera Westona. I to ze wstydliwym, wymyślonym naprędce problemem natury orgazmowej.    

Szybko na jaw wychodzi fakt, że spotkanie tej dwójki może przynieść coś dobrego (poza pierwszym od dawna orgazmem Cali), a plan zemsty na gubernatorze zbliża ze sobą dwójkę ludzi z zupełnie innych światów. Ponadto w grę zaczynają wchodzić drobne gesty i uczucia, które za nic nie powinny mieć miejsca. Nie w obliczu kampanii wyborczej oraz skandalu za rogiem. Nie, gdy Caliente nadal jest zamężna…    

Xander Weston to postać wykreowana na mężczyznę idealnego, jednak z pazurem: jest opiekuńczy, ma rękę do dzieci i daje pociechom Cali to, czego nigdy nie miały od biologicznego, pozornie obecnego w ich życiu, ojca. I robi to wielokrotnie, na różne, czasami pełne humoru oraz dreszczyku emocje sposoby, co powodowało ciepło w moim sercu.     

„Red Lies” to opowieść o zemście, odnajdywaniu siebie na nowo oraz o tym, że karma zawsze dopina swego. Okładka jest tak piękna, że chyba żadna z twórczego dorobku Balickiej nie jest i nie będzie jej równa, a akcja wartka i trzymająca czytelnika w pragnieniu dowiedzenia się, co dalej. Jest to również pierwszy tom serii o Braciach Weston, którego kontynuacja premierę będzie miała już w maju tego roku. Czy po nią sięgnę? Nie wiem, bo ze wszystkich braci, najbardziej po drodze mi było właśnie z Xanderem oraz jego historią pełną uczuć do starszej od siebie kobiety. Do takiej, która wreszcie znalazła odpowiedniego mężczyznę.  Do takiej, która wreszcie zyskała szczęście i powoli odzyskała utraconą pewność siebie.   

OPIS: W psychologii każde kłamstwo ma konkretny kolor. Czerwony oznacza kierowanie się chęcią zemsty, bez zwracania uwagi na konsekwencje.  Caliente Hamilton to twardo stąpająca po ziemi kobieta sukcesu, która swoją przyszłość wiąże z polityką. Niestety jej na pozór idealne życie rodzinne zostaje zachwiane. Kobieta za wszelką cenę stara się zatuszować nieunikniony skandal, gdy tuż przed wyborami dowiaduje się o zdradzie męża.  Pragnąc spotkać się z kochanką męża, Caliente udaje się do kliniki. Jednak zamiast z lekarką staje twarzą w twarz z młodym doktorem, Xanderem Westonem. Kiedy mężczyzna przypadkowo odkrywa tajemnicę kobiety, przedstawia jej propozycję, której trudno się oprzeć: rewanż na niewiernym mężu.  Caliente wie, że romans z młodszym mężczyzną nie będzie wyglądał najlepiej w kampanii wyborczej, jednak pożądanie okazuje się zbyt silne. W dodatku nie zdaje sobie sprawy, że Xander ma pewien powód, aby rozprawić się z senatorem. Oboje z czasem przekonują się, że zemsta może mieć oblicze pełne rozkoszy.

Książki Julii Brylewskiej bardzo często wzbudzają we mnie podziw: czy to dla sposobu, w jaki dzięki słowom autorka pokazuje zarówno piękno świata, jak i jego wady, czy dla bohaterów, stworzonych tak, że niemal w każdym z nich czytelnik odnajduje chociażby cząstkę siebie.   

“Dream a Little Dream of Me” to opowieść o świeżo upieczonej studentce prawa Florze Sharman, która musi podjąć jedną z najważniejszych decyzji swojego życia: zostać w ciepłym, pełnym komfortu domu w Filadelfii czy walczyć o swoje marzenia, wyjeżdżając do Nowego Jorku. Wbrew obawom jednak, to nie sam wyjazd jest dla niej największym wyzwaniem, a dopiero początkiem serii zdarzeń, które wielokrotnie każą jej zastanowić się, czy w ogóle podjęła dobrą decyzję. Rzeczywistość bowiem nie jest taka kolorowa, o czym dziewczyna przekonuje się niemal od razu: ulewa zmusza ją do skrycia się w jednym z zapomnianych nowojorskich barów. Tam jej serce podbijają dźwięki wypływające ze starego pianina, będące muzyką graną przez pewnego młodego człowieka.  Nieco naiwna dziewczyna szybko przekonuje się, że ludzie ze strachu, są w stanie zrobić naprawdę wiele złych rzeczy. Tak samo zachowuje się Hayden, wypierając się w świetle dnia faktu, że to jego talent wpuścił odrobinę magii do serca przerażonej Flory. Ktoś o jego statusie i nazwisku, nigdy nie byłby w stanie grać na pianinie w Sleepy Hallow, a w każdym razie właśnie tak każdy ma myśleć.   

Styczniowa premiera Julii Brylewskiej jest historią o strachu, odnajdywaniu siebie i swojego miejsca na ziemi. O wkroczeniu w dorosłość oraz pierwszych krokach, stawianych niepewnie na naprawdę cienkim lodzie dorosłości. To książka wypełniona nadzieją, obawą i niemal ciągłą walkę: o swoje miejsce w wielkim świecie, o marzenia, o aprobatę tych, których kochamy. Wybudziła ona we mnie coś, czego od naprawdę dawna do siebie nie dopuszczałam: wspomnienia przeszłości, tak odległe, a jednak w jakiś sposób nadal dość trudne do przełknięcia. I tę cichą nadzieję, której pozornie już nie powinno we mnie być.  

Mogłabym rozpisywać się tutaj na naprawdę wiele znaków, opowiadając o bohaterach, ich charakterach i zachowaniu. W obliczu tak dużej głębi jednak, całkowicie nie ma to znaczenia. To, co według mnie najważniejsze… największe przesłanie „Dream a Little Dream of Me”, płynie z ich marzeń: z celu Flory o byciu prawnikiem, z pozornie naiwnym pragnieniu Haydena o pójściu do szkoły muzycznej.   

Podobno marzenia same się nie spełnią, jeżeli nie weźmiemy się wreszcie do pracy i tak po prostu w nie nie uwierzymy. Może jest tutaj sporo prawdy, bo wszystko tak naprawdę zależy od nas samych, jednak szalenie istotne jest wsparcie od innych ludzi: rodziny, przyjaciół, lub przypadkowo poznanych nieznajomych, które widzą w nas nieco więcej, niż my sami jesteśmy w stanie dostrzec.   

Nowość Julii Brylewskiej naprawdę różni się klimatem od jej dotychczasowych książek, jednak nie oznacza to wcale niczego złego. Wręcz przeciwnie: jest czymś zupełnie innym, karmiącym czytelnika nie tylko brutalnością czy gorącym romansem. I jest czymś, co, pomimo obaw, naprawdę przyjemnie mi się czytało i co wzbudziło we mnie wiele potrzebnych refleksji.  

OPIS: „Tej nocy czuł, że ta melodia istniała przed nim, że była złotą nicią, doskonałą i skończoną, unoszącą się eterycznie w innym wymiarze, w oczekiwaniu, aż zostanie odkryta’’. Andres Pascual  Hayden Sanclair jako pierwszy potomek pary światowej sławy prawników niemal tuż po urodzeniu został okrzyknięty złotym dzieckiem prawniczego świata. W końcu posiadając takie nazwisko, jest się skazanym na sukces.  Nikt jednak nie wie, że Hayden każdej nocy wymyka się z domu, aby w jednym z zapomnianych nowojorskich barów grać piękne melodie na starym fortepianie. Tam na krótko ma okazję stać się kimś innym.  Flora Sharman mieszka w Filadelfii i ma kochających rodziców. Dodatkowo jest najlepszą uczennicą w lokalnym liceum. Świetne wyniki pozwalają jej spełnić największe marzenie – dziewczyna dostaje się na studia prawnicze na prywatną uczelnię w Nowym Jorku.  Już pierwszego wieczoru uświadamia sobie, że marzenia skonfrontowane z nowojorską rzeczywistością nie są już takie cudowne. Gdy nagle zostaje zupełnie sama z walizką w dłoni, pod wpływem ulewy trafia do Sleepy Hallow. Tam do jej serca trafia smutna melodia płynąca ze starego fortepianu.  Od tej chwili Florę i Haydena zaczyna łączyć coś więcej niż sekret, którego będą musieli dochować. Przecież każda tajemnica zawsze niesie za sobą odrobinę magii, prawda?