Gorąca trzydziestka – antologia

Nowy rok ma być dla mnie czasem zmian. I chociaż mówi tak każdy, ja obiecałam sobie, że chociaż styczeń będzie dla mnie w jakiś sposób testem, po którym kolejny raz usiądę nad listą postanowień i zobaczę, które punkty należałoby wykreślić, bo na bank nie zdadzą egzaminu.

Jedną ze zmian jest: nadrabianie recenzji i powrót do książek, które kiedyś porzuciłam. Bo były nudne, bo były ciężkie, bo trafiłam na coś lepszego. 

Na pierwszy ogień idzie antologia autorstwa polskich pisarek.

Dwanaście różnych opowiadań. 

Dwanaście różnych autorek. 

Jeden wspólny mianownik: Gorąca trzydziestka. 

Tematyka nieco mi bliska, bo mnie samej do trzydziestki został już tylko mały krok. Mam jednak nadzieję, że moje życie będzie wyglądało nieco lepiej niż u bohaterek historii z antologii. Na dwanaście opowiadań składają się między innymi chora perspektywa psychoterapeuty, a autorka daje nam wejść w jego głowę i zaobserwować jego chorą fascynację pacjentką (czy wspomniałam już, jak niedobrze mi się zrobiło podczas lektury?), gorące przygody wczasowiczki, które gorące były tylko z nazwy, a ja miałam wrażenie, że czytam o wypuszczonej od rodziców nastolatce, a także historia kobiety, która zachowuje się niczym piętnastoletni płatek śniegu, uważający się za inne od innych, jednocześnie wyzywając mężczyznę za to, co… nie było jej sprawą? Dajmy ludziom robić to, co chcą i nie wchodźmy im do łóżka (chyba że chcą, wtedy możemy). Nie ukrywam, że spośród wielu chwastów, udało mi się znaleźć jeden piękny kwiat. Historia stworzona przez Annę Sosnę była miłą odskocznią od zażenowania, chociaż opowieść o Leonie i Magdzie była z tych łamiących serce. „Jeszcze nie dziś” to historia o stracie, nieuniknionym końcu i pragnieniu zatrzymania czasu, by przeżyć ważniejsze chwile w gronie ukochanych osób. Sosenka w wysublimowany sposób podeszła do gorąca w tytule antologii, zabierając czytelnika na imprezę trzydziestkową, odbywającą się kilka miesięcy wcześniej niż faktyczne urodziny. Dlaczego? Przekonajcie się sami.