Po tragicznych wydarzeniach z drugiej części, od razu wskakujemy w wir wydarzeń – Laura budzi się w szpitalu, przypięta do wielu kabli, a Massimo wpada do sali niczym rycerz, obejmując ukochaną. Szybko jednak wracamy do radości oraz normalnego życia – kobieta tylko chwilę wyleguje się w łóżku, bo magiczna śpiączka nie przyniosła żadnych konsekwencji. Tak naprawdę nie przeżywa żałoby po utracie dziecka, tylko ubolewa nad bliznami na swoim ciele. Mąż trzyma ją na dystans, momentami traktując jako coś o wiele gorszego niż dziwkę. Ona jednak bierze się w garść i na przestrzeni zaledwie kilku stron otwiera firmę, a jej ubrania sprzedają się niczym ciepłe bułeczki. Życie niczym z bajki – to właśnie próbowała pokazać nam autorka, nieco gubiąc się między czystą fikcją literacką, a silnym przesłaniem oraz udowadnianiem, że seks jest czymś zupełnie normalnym, tak samo jak ukryte fantazje. Na przestrzeni niespełna 400 stron Massimo zyskuje łatkę największego antagonisty, ciągle pijąc, ćpając na potęgę i wykorzystując swoją żonę. Niszczy relację swoją oraz Laury i jeśli mam być szczera, a będę, bo o to w recenzjach chodzi, nie dziwię się, że właśnie tak dalej potoczyła się jego historia. To było logicznie niemożliwe, aby przetrwał związek oparty na szantażu, który przypieczętowany został zbyt szybkim ślubem w chwili, gdy bohaterowie kompletnie nie umieli się dogadać. I o tyle, o ile momentami Blanka Lipińska przepuszczała w swoich książkach głupoty mniejsze lub większe, czapki z głów dla niej za to, że umiała połączyć przyczynę ze skutkiem w tym przypadku, odkręcając największy błąd, który rozpoczął serię.

Warto zauważyć jak strasznie mylący jest opis, który w ogóle nie pokrywa się z tym, co znajdujemy w książce. Najbardziej kontrowersyjne jest jednak to, że wiele czytelniczek otwarcie dzieli się swoim niezadowoleniem, bo trzecia część 365 dni zakończona została w taki, a nie inny sposób. Po Lubimy Czytać kręcą się opinie jakoby ten zepsuty owoc zniszczył „tak piękną historię”. Pominę argumenty, dla których porwanie oraz zrobienie z kobiety inkubatora wbrew jej woli nie należy do pięknych: ogólnie rzecz ujmując ja po prostu należę do mniejszości, która uważa „Kolejne 365 dni” jako coś naprawdę dobrego. I o tyle, o ile moja opinia może mijać się ze wcześniejszymi recenzjami, tak tutaj sama jestem w ogromnym szoku. Autorka doznała literackiego olśnienia, dając Laurze możliwość na zakochanie oraz normalny romans, na jaki każda kobieta zasługuje. Pomimo ran oraz krzywd, które na nią spadły, pomimo gwałtów, porwań i tortur, wreszcie otrzymała coś normalnego, a jej historia skończyła się szczęśliwie. Kto wie? Może stoi za tym zmiana wydawcy, bo faktem jest, że Edipresse walnęło totalną klapę, pewnie nawet nie skupiając się na korekcie pierwszych dwóch książek Lipińskiej. Niemniej jednak Agora zasługuje na oklaski, bo uratowało nie tylko swój honor, ale też autorkę, która spokojnie może zabierać się za pisanie kolejnych książek…

…byleby tylko omijała Pięćdziesiąt Twarzy Greya i Ojca Chrzestnego szerokim łukiem, bo to zdecydowanie nie była jej bajka.


OPIS: Ciężarna Laura zostaje postrzelona. Najlepsi lekarze walczą o życie kobiety. Jej mąż, głowa sycylijskiej mafii, musi podjąć najtrudniejszą decyzję w swoim życiu - kogo ocalić: ukochaną czy ich dziecko... Jakiego wyboru dokona Massimo? Czy życie bez Laury będzie miało dla niego jeszcze sens? Czy będzie potrafił w pojedynkę wychować ich syna? Miliony myśli kłębią mu się w głowie, ale żadna nie przynosi ukojenia. Nie wie, jak potoczą się losy jego rodziny. Czyje 365 dni będziemy śledzić w trzeciej części sagi?

Kalina ulega wypadkowi. Na każdej stronie czytelnik stawia kroki wraz z nią, nadrabiając wydarzenia, które miały miejsce w odstępie tych kilku miesięcy. Dziewczyna powoli wychodzi na prostą, jednak nic nie jest dla niej łatwe, gdy kolejny raz zawala się cały jej świat. Brak wsparcia ze strony Nathana pogarsza jej samopoczucie, ale jak to w książkach bywa, bohaterowie szybko spotykają się ponownie, podejmując odpowiednią decyzję: dają sobie drugą szansę. 

Niebiosa wysłuchały moich modłów, chociaż równie dobrze mogę powiedzieć, że to jednak wszelkie egzorcyzmy i błagania przyniosły pozytywny rezultat – K. N. Haner przestała w drugim tomie używać tandetnej zagrywki powtarzania scen z różnych perspektyw. I chociaż nie umniejszyło to ilości słów, naprawdę podniosło poziom całej powieści. Pewne sceny były oczywiście naciągane, jak na przykład fakt, że zaledwie po kilku zleceniach w modelingu z pierwszej części, Kalina nagle zyskała wystarczająco pieniędzy, aby do końca życia nie martwić się utrzymaniem ze strony Nathana. Niemniej jednak nie zmienia to faktu, że ta kontynuacja była zwyczajnie przyjemna, a ja pomimo wszystkich dramatów i standardowych zagrywek niedopowiedzeniami, aby coś się w książce działo, do ostatniej strony dotarłam stosunkowo szybko. 

Pech jednak chciał, że w temacie rehabilitacji oraz terapii posiadam wiedzę, pozyskaną z autopsji. I chociaż początkowo Kasia Haner naprawdę starała się opisywać wszystko w możliwie najbardziej zbliżony do realnego sposób, po czasie przestało to mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. Prawdziwy i jakikolwiek opis zabiegów, przez które podczas rekonwalescencji musiała przechodzić główna bohaterka ograniczone zostały do minimum. Nathan wrócił i to romans jego oraz skrzywdzonej kobiety znów zaczął grać pierwsze skrzypce, bo w końcu są rzeczy ważne i ważniejsze. 

Kolejnymi z rzeczy dobrych była okładka, która idealnie komponuje się z pierwszą częścią. Dodatkowo zdobniki przy każdym rozdziale cieszyły oko, ułatwiając przebrnięcie przez każdą stronę. Dwutomowa przygoda zakończyła się szybko, przez co fabuła nie ciążyła, a mijała powoli, niczym płynąca na niebiańskiej chmurce. Z przykrością muszę jednak przyznać, że jestem nieco zawiedziona, bo to kolejny raz, gdy moje wyobrażenia o następnej pracy autorki przerosły ostateczny produkt docelowy. W oczekiwaniu na kolejną publikację, która wychodzi już niebawem, na myśl przychodzą mi wnioski dotyczące tego, jak wielki potencjał marnowany jest na rzecz ilości, która w tym wypadku zdecydowanie nie wyrównuje się z jakością. Bo drugi tom „Sponsora” nie był wcale taki zły, nie pluł kontrowersją i brutalnością jak to bywa w niektórych książkach, ale jak na niemal 20 wydań, jest to wręcz grzech, aby coś, co jest cholernie dalekie debiutowi, wyglądało jak totalna amatorszczyzna. 

Dlatego tak strasznie waham się w ocenie, aby odnaleźć złoty środek pośród minusów oraz plusów. Napiszę więc to, co jest zbyt oczywiste – jednym ta seria ogromnie się spodoba, innych zawiedzie. Mnie spotkacie zawieszoną gdzieś na środku.

OPIS: Nieszczęśliwy wypadek odebrał Kalinie zdrowie. Wyczerpująca rehabilitacja, opieka nad młodszą siostrą Sabriną, złamane serce i niedaleka przeszłość nie dają jej ani chwili wytchnienia. Gdy wydaje się, że dziewczyna powoli wychodzi na prostą, jedna zaskakująca wiadomość stawia ją przed ogromnie trudną decyzją. Czy Kalina będzie w stanie wybaczyć Nathanowi? Czy będzie potrafiła wesprzeć mężczyznę, którego kocha, a który tak bardzo ją skrzywdził? Nathan wie, że musi przegonić własne demony, by stawić czoła problemom i zmierzyć się z tym, co przyniesie los. Razem z Kaliną będą musieli walczyć o miłość, a droga nie będzie prosta. Mur, który między sobą zbudowali, zacznie się w końcu kruszyć, jednak pewne osoby zrobią wszystko, by rozdzielić Kalinę i Nathana raz na zawsze. Druga i ostatnia część historii Kaliny i Nathana. Opowieści o dwóch duszach, które nie potrafią bez siebie żyć, dwóch sercach, które wybijają wspólny rytm. Ta historia, pełna namiętności, bólu i trudnych wyborów, udowadnia, jak wielka jest siła miłości.

OPIS: Któregoś wieczoru Ryder, przystojny playboy i syn producenta filmowego, przeglądał stronę z sekskamerkami. W oko wpadła mu dziewczyna ze skrzypcami. „Montana” miała piękny głos i cudownie śpiewała. Była śliczna, ujęła go świeżą, naturalną urodą, która nie potrzebowała makijażu ani skalpela. Ryder przedstawił się jako „ScreenGod” i rozpoczął rozmowę. Następnego wieczoru ponownie zagadnął dziewczynę. Wkrótce nocne odwiedziny stały się jego ucieczką od rzeczywistości, a „Montana” — obiektem fascynacji i obsesją. Inteligentna, bystra, z poczuciem humoru, pociągała Rydera jak żadna inna kobieta. „Montana” to tak naprawdę Eden. Praca przed kamerką jest dla niej sposobem na podreperowanie budżetu. Trudno jej przeoczyć „ScreenGoda”, bo zachowuje się inaczej niż pozostali obserwujący. Okazuje jej zainteresowanie i autentyczną troskę, a także rozmawia z nią z szacunkiem i uwagą. Wkrótce również dla Eden spotkania na czacie stają się najważniejszym punktem dnia, choć zdaje sobie sprawę, że taka wirtualna znajomość najpewniej długo nie potrwa. Musi zakończyć się rozstaniem. Im mniej przykrym, tym lepiej. Granica, którą Eden stawia Ryderowi, jest jasna. Każde ma pozostać w swoim świecie — tyle że chemia między nimi jest coraz silniejsza. W pewnym sensie są dla siebie anonimowi, ale dzięki temu nie boją się szczerości i otwartości. Do mężczyzny wreszcie dociera, że jeśli znajomość z Eden pozostanie jedynie w internecie, zaprzepaszczą szansę na prawdziwą miłość. Ryder postanawia zaryzykować i odnaleźć ukochaną w realnym świecie. Wystarcza mu niewielka wskazówka... Czy zaryzykujesz dla idealnej miłości — z internetu?

Tytuł: Miłość online

Autor: Penelope Ward

Ilość stron: 303

Wydawnictwo: EditioRed

Kategoria: literatura obyczajowa, romans

Wydanie: 22 października 2019

Za możliwość przeczytania oraz recenzji dziękujemy wydawnictwu:

„Gdyby ocean nosił Twoje imię” to pozycja rozchwytywana i intensywnie reklamowana na social mediach, gdzie podpisywana była jako książka, której przeczytania się nie żałuje. I muszę przyznać, że to prawda, a pozytywne opinie oraz sława są całkowicie zasłużone. Pomimo sławy autorki, która wypromowana została przez słynny ,,Dotyk Julii” jakoś nie połączyłam kropek, sięgając po pozycję z otwartym umysłem i brakiem oczekiwań. Czytałam ją w oryginale, co jednak nie stanowiło trudności, ponieważ została napisana prostym językiem.

Wbrew pozorom nie jest to głupia historia miłosna stworzona jedynie dla nastolatek, ale niesie ze sobą duże przesłanie, ukazując jednocześnie z jakimi problemami borykają się osoby innego wyznania. Autorka idealnie odwzorowuje ludzkie odczucia po tragedii World Trade Center, gdy niechęć do muzułmanów sięgnęła krytycznego punktu. Tahereh Mafi pokazała jak ogromny wpływ może mieć drugi człowiek oraz jak ważne są uczucia, które jednocześnie potrafią stworzyć komfortowe miejsce na świecie pełnym przemocy i nienawiści. Jednocześnie porusza temat wrogiego nastawienia do człowieka, który właściwie nie zrobił nam niczego złego, ale czujemy do niego niechęć za rzeczy, na które nie ma wpływu. Poruszające zakończenie dało mi łzy w oczach, ale również poczucie, że spędzony nad tą książką czas był wykorzystany w naprawdę dobry sposób.

Świąteczne obżarstwo oraz chwila wytchnienia w Polsce udzieliła mi się aż za bardzo. Kolejna recenzja wpada więc na bloga z opóźnieniem, a ja musiałam nieco przestawić nasz grafik, aby wyrobić się z omówieniem wybranej przeze mnie książki jeszcze przed końcem Bożego Narodzenia. Nie tylko ja jednak pojawiam się ponownie w wielkim stylu: dwa lata po wydaniu „Będzie bolało”, Adam Kay również powraca na pisarski rynek z kolejnymi zapiskami w swoim dzienniku pracownika brytyjskiej służby zdrowia. „Świąteczny dyżur” stanowi przymusową lekturę miłośników bestsellera roku 2017, który w lekko ponad godzinkę przeniesie Was w świat pełen humoru, smutku jak i… ludzkich błędów. 

"Moim rodzicom" Cóż tak naprawdę nie dedykuję tej książki moim rodzicom, ale wiem, że nie przeczytają nic poza dwiema pierwszymi stronami. TO powinno wystarczyć, żeby dopisali mnie z powrotem do testamentu"

Dziękuję całemu mnóstwu osób wymienionych na kolejnych stronach. Jestem dumny, że mogę dołączyć do nielicznego grona autorów, którzy doceniają wkład wszystkich ludzi zaangażowanych w proces powstawania książki. Pewnego dnia przestanie to być dziwaczną nowinką, a stanie się standardem. Poza tym nieźle podbija to liczbę znaków. 

Kojarzycie tego mema z GTA, gdzie czarnoskóra postać z pistoletem mówi „oh shit, here we go again”? Taka była moja reakcja, gdy otworzyłam dokument, aby przelać do Worda wszystkie myśli na temat kontynuacji bestsellerowej książki Blanki Lipińskiej „365 dni”. W drugiej części, czyli „Ten dzień” powracamy do ostatniej sceny, tym razem opisanej z perspektywy Massima. Szczęście mężczyzny nie zna granic, a wielkie sycylijskie wesele to dopiero początek przygody, której twarzą dosłownie jest autorka, umieszczając swoje zdjęcie na okładce. Kontynuacja „połączenia Ojca Chrzestnego oraz Pięćdziesięciu Twarzy Greya” staje się jednak niczym więcej jak tylko marną podróbką tego drugiego, napisaną po polsku. Sceny pościgu, ucieczki oraz postrzelenie stanowią początek z wielu nazbyt uderzających podobieństw. I, okej, autorka posunęła się o krok dalej, dodając postać, której istnienia nikt nie poznał do samego końca, jednak według mnie było to zwyczajnie za mało. Przesyt na każdej stronie tej książki z trudem dociągnął czytelnika do ostatniej strony, a ja sama nie wiem, czemu znowu to sobie zrobiłam, sięgając na półkę z tymi złymi książkami.

„Spowiedź polskiego kata” to przejmująca historia, poruszająca dość kontrowersyjny temat, jakim jest kara śmierci. Stanowi retrospekcję z czasów średniowiecznych, gdy tego typu kary były na porządku dziennym. Autor opisuje rodzaje oraz ich zmiany na przestrzeni lat. Co więcej przybliża nam postacie różnych morderców, którzy za swoje czyny odpowiadali w najcięższy sposób. Niejednokrotnie zdarzało się jednak, że skazywane były osoby niewinne, ale było już za późno na jakiekolwiek przeprosiny, które i tak nie przywróciłyby ofiarom życia. Katów było wielu, a książka Andrzejaka pozwala nam ich poznać również od strony społeczeństwa, które nie darzyło ich sympatią.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Jerzego Andrzejczaka. Jestem jednak przekonana, że jeśli inne pozycje jego autorstwa również poruszają kontrowersyjne tematy, na pewno doczekają się swojego miejsca w domowej biblioteczce. Po „Spowiedź polskiego kata” sięgnęłam namówiona filmikiem z YouTube’owego kanału „Kryminatorium”, gdzie prowadzący gorąco ją polecał, opowiadając o wielu kryminalnych historiach, jak i słynnych mordercach i chociaż początkowo nie byłam pewna, czy jestem odpowiednią grupą docelową, jedno jest pewne: omawiana przeze mnie książka nie jest dla wszystkich. Na pewno gorąco polecam ją miłośnikom zbrodni oraz rozwiązywania zagadek. Warto również wspomnieć, iż powinno się sięgnąć po nią z pełną gotowością oraz świadomością tego, co będzie na Was czekać. Osobiście powiedziałabym też, że bezpieczna granica wiekowa leży pomiędzy 16 a 18 lat.

OPIS: – Czy swoje białe rękawiczki, w których pan zabijał, wrzucił pan do trumny na piersi ofiary?

– Tak – pada potwierdzenie. – To niepisana tradycja...

Kto by pomyślał, że kat do egzekucji zakłada białe rękawiczki? A jednak rytuały tego typu mają dać ułudę pomagającą uporać się z emocjami – oczywiście symboliczną, zakopywaną w trumnie wraz ze zwłokami. Wspomnień tego typu nie da się jednak zupełnie pogrzebać i podobnie jak autor, i czytelnik poznający kata stale się z tą prawdą konfrontuje.

Tło książki Jerzego Andrzejczaka stanowi stosunek każdego z nas do kary śmierci. Poznajemy w niej bowiem nie tylko kata, ale też skazanych oczekujących na kostuchę. Książka wymusza przez to zadawanie sobie wielu pytań i bezpośrednio konfrontuje czytelnika z własnym stosunkiem do zabijania, robi to jednak w sposób uczciwy, acz atypowy. Niejako jak w sądzie, pozwala wysłuchać obu „stron” – kogoś, jak się zdaje beznamiętnie i na zimno odbierającego życie oraz wielu sprawców zabójstw, którzy stracili panowanie nad sobą i rzeczywiście żałują swoich czynów. Czy można ich ze sobą porównywać? Czy uzasadnione zabijanie jest mniej amoralne niż przypadkowe, nieplanowane? Czy większość ma prawo decydować o życiu jednostki? Czy zabijając zabójców nie dajemy mimowolnie przyzwolenia na zabijanie, nie uczymy go młodego pokolenia? - Jarosław Stukan

Tytuł: Spowiedź polskiego kata

Autor: Jerzy Andrzejczak 

Ilość stron: 266

Wydawnictwo: Wydawnictwo Aktywa

Kategoria: literatura faktu

Wydanie: 27 września 2018

Jako czytelnik jak i Ambasador Wattpada niejednokrotnie przez moje uszy obijały się informacje o wydaniu niektórych opowiadań właśnie z tej platformy. Anna Bellon rozpoczęła całą karuzelę, podpisując umowy na serię The Last Regret, a w jej ślad poszły kolejne autorki, odnoszące Internetowy sukces. Jedną z nich była Layla Wheldon, z którą niejednokrotnie zdarzyło mi się zamienić kilka słów. Lata minęły, a debiuty młodych pisarek powoli zostawały zapomniane. Jak wyszło to w przypadku wypuszczonego w 2017 roku na rynek „Miłosnego Układu”?

Ciekawostką jest, że są dwa rodzaje wydań: te jak najbardziej zasłużone i takie, które nie powinny mieć miejsca przed przynajmniej dwoma dodatkowymi korektami. Według mnie „Dance, sing, love” należy niestety do tych słabszych debiutów. Urwane rozdziały w środku zdania oraz boleśnie długie opisy porannych czynności aż biją po oczach amatorszczyzną, odbierając przyjemność czytania. Zanim jednak podam Wam przynajmniej dwa powody dla którego nie powinniście sięgać po tę książkę, mając jakiekolwiek oczekiwania, opowiem nieco o fabule.

Livia Innocenti to zawodowa tancerka, która z domu wyniosła pasję do muzyki oraz odniosła ogromny sukces. Podróżuje po świecie wraz ze swoim zespołem i utrzymuje się z występów podczas koncertów najróżniejszych gwiazd. Występuje w teledyskach, a wachlarz jej kontaktów rozwija się w zastraszającym tempie. Pewnego dnia jej drogi krzyżują się z Jamesem Sheridanem – topowym piosenkarzem, który lada moment ma rozpocząć trasę koncertową po Europie. Mężczyzna swoim zachowaniem przypomina większość tych bohaterów, do których wzdychają wszystkie kobiety. A jednak pomimo początkowej niechęci i wręcz nienawiści, zaczyna pociągać on Livię, co wcale nie stanowi zaskoczenia zwarzywszy na fakt, że autorka pcha ich ku sobie w dosłownie każdej scenie. Treningi, występy w duecie oraz zwiedzanie najróżniejszych miejsc, takich jak Paryż, Madryt, Berlin, a nawet… Warszawa! Nie ekscytujcie się jednak za szybko, bo opisy zwiedzania powyższych miejsc ograniczyły się tylko do tego pierwszego, gdzie reszta została jedynie wymieniona po przecinkach, za pomocą dosłownie jednego zdania. Zero wzmianek o kulturze, nawykach czy pogodzie. I wydaje mi się, że właśnie to tak bardzo skreśliło w moich oczach tę pozycję. Ten potencjał na stworzenie dość prostej, acz urokliwej powieści, który ostatecznie przekreślony został na rzecz niezdrowego alkoholizowania się co dwie sceny, uprawiania seksu przynajmniej raz na rozdział i zwiedzania nowych miejsce w postaci wchodzenia do nowych klubów, opisywanych w taki sposób jak każdy poprzedni.

„Miłosny Układ” posiada jednak pewne dobre strony, jak na przykład część drugoplanowych bohaterów. Layla Wheldon umiejętnie stworzyła kilka solidnych postaci, które naprawdę dały się lubić. Przyjaciółka Livii, jej rodzice czy nawet Alex namawiali do dalszej lektury, tak samo jak piękna, acz dość prosta okładka. Niestety jednak wciąż nie mogę przeboleć niewyjustowanego opisu z tyłu, jak i faktu, że sama zapowiedź właśnie jest tak strasznie kłamliwa w porównaniu do fabuły. Ktoś na Lubimy Czytać porównał tę książkę do mocno rozwiniętego harlequina i muszę przyznać, że autorka komentarza trafiła w punkt. Opis „Dance, sing, love. Miłosny układ” pokazuje bowiem przedsmak historii o tańcu, pasji oraz miłości. Czegoś, co przeczytałabym z największą chęcią i czegoś, co stanowiło jedyny powód, dla którego z uniesioną głową podeszłam do kasy w Empiku, finalizując transakcję. Gdybym jednak wiedziała, jak wielkim clickbaitem będzie cała ta otoczka gonienia za marzeniami, a już na pewno zakończenie, stanowczo odradziłabym komukolwiek zakup,  odkładając ją na półkę, na którą po nią sięgnęłam.



OPIS: Livia Innocenti jest zawodową tancerką. Razem z zespołem robi show podczas koncertów i teledysków największych gwiazd muzyki. James Sheridan jest topowym piosenkarzem, bożyszczem fanek i ulubieńcem portali plotkarskich. Spotykają się w Rzymie w czasie wspólnego tournée po Europie. Livia szybko przekonuje się, że woda sodowa uderzyła młodemu celebrycie do głowy. Nikt jej tak nie wkurza na próbach, jak arogancki i egoistyczny James. Na dodatek choreografia przewiduje kilka utworów w ich wykonaniu w duecie. Początkowo nie potrafią się dogadać i nawzajem się ignorują, jednak serca nie da się oszukać, nie na dłuższą metę. Czy będzie to szczęśliwy układ? Jakie role przyjdzie im wspólnie zatańczyć w tej historii? Podążanie za głosem serca nie zawsze jest takie proste, jak się wydaje, i nie zawsze słuszne. Czasem kierowanie się rozumem jest najlepszą drogą, bo miłość, zamiast uszczęśliwiać, potrafi sprawiać ból. Zatrać się w historii pełnej pasji, pożądania, zwrotów akcji i gorących rytmów.

OPIS: To miało być łatwe. Potrzebowałam pieniędzy. On potrzebował opiekunki, która powstrzyma go przed zaćpaniem się na śmierć. Zostałam wybrana specjalnie dla niego. Jestem odpowiedzialna. Optymistyczna. Ciepła. Niewinna. Powinnam być mądrzejsza. Alex Winslow. Brytyjska gwiazda rocka. Seryjny łamacz serc. Casanova o oczach w kolorze whiskey. „Nie zbliżaj się do diabła w skórzanej kurtce. On cię wykorzysta i zostawi”. I wiecie co? Nie posłuchałam. Podpisałam umowę. Trasa koncertowa po całym świecie. Trzy miesiące. Cztery kontynenty. Sto występów. Nazywam się Indigo Bellamy i zaprzedałam duszę wytatuowanemu bóstwu. Problem w tym, że Alexowi Winslowowi moja dusza nie wystarczyła. Wziął również moje ciało. A potem serce. Zabrał mi wszystko.