UTRATA – Rachel Van Dyken

„Kiersten Rowe przybyła studiować na Uniwersytet Waszyngtoński i już od początku widać jej największą słabość, czyli koszmary o miłości, którą straciła”. Powiem wam, że gdybym nie zanotowała tego zdania z początku czytania, nawet nie pamiętałabym, iż właśnie o jej byłego chłopaka chodziło. Główną rolę w jej koszmarach, co od połowy książki pisała autorka, są jej rodzice, którzy tragicznie zginęli poprzez utonięcie. Bohaterka obwiniała się o to, iż chwilę przed ich końcem pokłóciła się z nimi, co skutkowało złymi snami oraz stanami depresyjnymi. Liczyłam na rozwinięcie wątku z chłopakiem, który wspomniany był w pierwszych zdaniach, bo to właśnie po scenie wstępu zainteresowałam się czytaniem dalej, a tymczasem słuch o nim zaginął. I jestem zwyczajnie rozczarowana, bo z każdą kolejną było już tylko gorzej.

W następnej części poznajemy Lisę, która jest bardzo miłą współlokatorką, bo zasugerowała Kiersten spanie na podłodze, aby wspierać ją swoją obecnością podczas złych snów. To taka typowa miła postać i idealna psiapsióła protagonistki, ale nie jest to jakoś wielce gryzące. Nie do zniesienia jest jednak to, że główna bohaterka jest nieco głupia i myśli strasznie stereotypowo: w książce pojawił się bowiem fragment, gdzie z całkowitą powagą spytała „czy wygląda(m) jak lesbijka?“ albo zasugerowała, że Gabe „wygląda jak typowy gej”. Nie wiem, co autorka miała z tymi stwierdzeniami, ale niesamowicie mnie one denerwowały i jednocześnie strasznie odepchnęły od podarowania jakiejkolwiek sympatii osobie, wokół której przecież z pozoru kręci się cały tekst. Kiersten jest też strasznie lekkomyślna, zapominalska, bo cały czas coś gubi — już w pierwszym rozdziale widać jej niezdarność. Weston, czyli główny męski bohater, jest nieco denerwujący i płytki. Tę cechę jestem natomiast w stanie zrozumieć, ze względu na środowisko bogactwa, w jakim był wychowany, gdzie problemy normalnych nastolatków go zwyczajnie nie dotyczą, a pryszczy się brzydzi, chociaż dla nas jest to całkowicie normalne. 

Zaletami tej pracy jest długość oraz lekkość czytania, co powoduje naprawdę prostacki styl. Kolejną rzeczą godną ocenienia na plus był temat gwałtu na mężczyznach i fakt, że Wes miał gwizdek do obrony. Cała jego osoba niesamowicie podnosi poziom książki, a ja jestem w stanie stwierdzić, iż jest on jedyną porządnie wykreowaną postacią.

Niestety jednak w tym przypadku dominowały negatywne rzeczy: w Utracie mamy zdecydowanie zbyt szybki romans i przerażający brak konsekwencji tego, co autorka pisze: był taki moment, gdzie w jednej chwili Weston biegał bez koszulki, a w drugiej odrywał jej fragment, aby owinąć zranienie Kiersten. Dodając do tego wspomnianą pierwszą scenę z udziałem faceta, który nie otrzymał potem ani zdania, otrzymujemy przerażającą mieszankę tragicznych niedociągnięć. I tak jednak najbardziej śmierdzącą perełką jest przypadłość Wesa, czyli guz w piersi, znajdujący się dokładnie wokół niej, który pomimo upłynięcia wielu lat jedynie się rozwijał, a dzięki mocy miłości pod koniec książki skurczył się drastycznie zaledwie w kilka dni.

Sami już widzicie, co tu poszło nie tak: dosłownie wszystko. Nie wiem, jakim cudem ta pozycja ma tak wysokie notowania na portalach pokroju lubimyczytać, ale ode mnie na pewno dostaje najgorsze.