[PRZEDPREMIEROWO] Nieczyste więzy – K. N. Haner

„Nieczyste więzy” to pozycja głośna, a ja jestem w stanie założyć się, że słyszało o niej naprawdę wielu. Z pozoru trudno było dostać ją przedpremierowo, jednak i tak znalazła się ona w moich recenzenckich dłoniach, dzięki czemu z bliska mogłam przyjrzeć się porządnie wykonanej okładce oraz pochłonąć wyczekiwaną od dawna treść. Jej akcja kręci się wokół Claire, która po namowie dziadków zgadza się na terapię u jednego z polecanych psychiatrów w Stanach. Początkowo z niechęcią podchodzi do spotkania z Doktorem Douglasem, jednak mężczyzna ostatecznie przekonuje ją do siebie, wzbudzając emocje, o których nigdy wcześniej nie śniła. Tu mogłabym zacząć od zgrzytów, ponieważ właśnie podczas tej sceny zmarszczyłam brwi po raz pierwszy, zastanawiając się, o co tej kobiecie chodzi. Najpierw przez wiele stron wspominane jest, że główna bohaterka nigdy nie patrzy na płeć przeciwną w ten sposób, a potem od razu fantazjuje o swoim nowym psychiatrze, co zaczyna kwestionować każde następne myśli, jakie kłębią się w jej głowie. Kolejne rozdziały, a ja coraz bardziej w nią wątpiłam, ostatecznie dochodząc do wniosku, że coś jest z nią naprawdę nie w porządku.

Relacja pary, którą obejmują tytułowe „Nieczyste więzy” rozwija się błyskawicznie; od razu wpadają sobie w ramiona, pozostawiając czytelnika z moralnym dylematem, czy może to wszystko nie poszło zwyczajnie zbyt szybko. Fabuła jednak nie ciągnęła się niepotrzebnie, akcja była wartka, chociaż bywały momenty, gdy wywracałam oczami z zażenowania bądź wyzywałam bohaterów wieloma niecenzuralnymi słowami. Między innymi tyczyło się to Claire, ponieważ była ona zwyczajnie chora psychicznie, a czyny, jakich się dopuszczała, momentami wołały o pomstę do nieba lub chociażby umieszczenie jej na oddziale zamkniętym. 

Ze strony technicznej muszę przyznać, że pozycja ta została naprawdę dopracowana. Łatwo było dojrzeć typowe dla autorki posunięcia oraz powielane schematy, które tak uwielbia – na przykład znęcanie się w miejscu pracy – jednak, jeśli mam być szczera, końcówka książki pozwoliła mi przymknąć oko na te nieprzyjemności. Styl był w porządku, przez strony momentami dosłownie się płynęło, a ja pokonywałam rozdział za rozdziałem, ciekawa historii bohaterów. Obsesja Claire na punkcie życia swojego psychiatry, a w szczególności jego żony sprawiła, iż trzymałam rękę na pulsie, jednak to dopiero ostateczne zakończenie tego wątku wbiło mnie w fotel. Postaram się nie pisać za dużo, ponieważ nie chcę psuć niespodzianki. Na tyle zakończeń książek, które wypłynęły spod palców K. N. Haner jedno jest pewne:

To było zdecydowanie najmocniejsze.

Za możliwość przeczytania oraz recenzji dziękujemy wydawnictwu: