Ostatnio chyba nie do końca potrafię wymierzyć swoje możliwości – czytanie kolejnej przedpremiery i wciągnięcie jej w aucie w trzy godziny? Łatwizna. Napisanie recenzji, żeby ta przedpremiera wleciała… przed premierą? Tu się już posypało. Dlaczego? Przez to, że z „Broken Liars” zapamiętałam dwie rzeczy. To, jak bardzo mnie zirytowała i to, że od pierwszej strony doskonale wyczuwałam pochodzenie autorki.
Osiemnastoletnia Madeline West zwykle stara się żyć spokojnie – cudowne otoczenie Włoch jest jej spełnieniem marzeń, a towarzystwo najlepszej przyjaciółki, z którą ta upija się w letni wieczór, wisienką na torcie. Wypija jednak za dużo i w efekcie nie umie odpuścić, tylko podchodzi do przypadkowej grupki wyglądających niebezpiecznie chłopaków, aby zwrócić im uwagę na wandalizm. Pozornie to wydarzenie kończy się jedynie kacem i wyrzutami sumienia, w praktyce jednak Madeline szybko poznaje znajomych swojego brata, wśród których są wandale z pamiętnego wieczora. A dokładniej to jeden z nich, który zapadł jej w pamięci. Clyde Casewell.
Nastawiałam się na lekkie love-hate i na piękne widoki opisywane zawiłymi zdaniami – bo w końcu po coś akcja dzieje się we Włoszech. Nie dostałam zupełnie niczego z tych dwóch wymienionych, a jedynie zbyt szybki romans, nieco dreszczyku spowodowanego powrotem szantażysty głównej bohaterki i całą masę absurdów. O, oddaję jednak plusika ojcu głównej bohaterki, bo jest jedyną porządnie wykreowaną i dobrą postacią. Tyle z pozytywów, wymieńmy negatywy:
Po pierwsze: polskie powiedzonka, które nijak nie miały prawa istnieć za granicą. Dla kontekstu wspomnę, że chodzi o dosyć słynne “nie mów słucham, bo…”.
Po drugie: kolejne nawiązywanie do naszej kultury, czyli wmawianie czytelnikowi, że osoby mieszkające we Włoszech będą piły… wódkę. Może to lekkie czepialstwo, bo to nie szczegóły czynią całą książkę, ale jak już autorka uparła się, aby akcję powieści umieszczać we Włoszech, fajnie byłoby te Włochy poczuć. I to najlepiej nieco inaczej niż przez dwuzdaniowy opis jednego wyjścia na pizzę i makaron.
Po trzecie: wyścigi nazywane Rzymskimi Igrzyskami, które nie zostały opisane i zwyczajnie wiały nudą.
Rozumiem zamysł napisania romansu, naprawdę. W końcu w wielu książkach właśnie o to chodzi, ale wtedy całkowicie niepotrzebna jest nieumiejętnie poprowadzona akcja oraz otoczka, bo można było to zwyczajnie uprościć – umieścić powieść w Polsce, rozwinąć wątek byłego chłopaka głównej bohaterki. I zwyczajnie dodać wyjątkowości Clyde’owi w zupełnie inny sposób, niż nazywając go – tu wyobraźcie sobie moje parsknięcie – mistrzem Rzymskich Igrzysk.
“Broken Liars” to książka o ludziach, którzy po prostu nie umieją się komunikować. To opowieść o zwyczajnych niedopowiedzeniach, o nieprzemyślanych półprawdach, których dałoby się uniknąć szczerą rozmową. To praca z jakimś potencjałem, który niestety w tym wypadku całkowicie poległ i nie został wykorzystany. Książka z licznymi błędami i zakończeniem, naprawdę kwestionującym to, na jakie lektury poświęcam swój czas.
0 comments