Upiorne opowieści po zmroku – Alvin Schwartz

Jestem zawiedziona. I to bardzo. Wydawnictwo Zysk i S-ka od dobrego czasu promuje „Upiorne opowieści po zmroku” jako „jedne z najbardziej przerażających opowieści o makabrze, mrocznej zemście i nadprzyrodzonych wydarzeniach wszech czasów”, a ja nie wiem, czy naprawdę mówimy o tej samej pozycji, bo opowieści, które pewnego sierpniowego dnia otrzymałam ja były… upiornie słabe. Panie i Panowie, czytelnicy, czytelniczki i osoby zwyczajnie ciekawe tak słabej oceny, zapraszam Was na literacką makabrę w biały dzień…

„Upiorne opowieści po zmroku” wydane zostały nakładem Wydawnictwa Zysk i S-ka jakiś czas temu, a liczne zapowiedzi, zwiastun ekranizacji oraz możliwość przeczytania od razu pchnęły mnie ku tej pozycji. Otrzymując odpowiedniego maila oraz finalną wersję poświęciłam wolny wieczór na czytanie i… muszę powiedzieć, że dawno żadna książka nie przyniosła tak wielkiego rozczarowania.

Mamy tutaj kilka naprawdę niedługich opowiastek, które w ogóle nie umieją stworzyć napięcia. Krótkie opisy niepełnie przedstawiają obraz historii, przez co wczucie się w treść graniczyło z cudem. Miałam wrażenie, że otrzymałam nie tę wersję powieści, którą powinnam, ponieważ rozdziały wydawały mi się niedopracowane i ucięte, a w ostatecznym rozrachunku całość wyglądała jak zwykła pseudo-straszna książeczka dla najmłodszych. Liczne ilustracje cieszyły oko, obrazując największe motywy tytułowych Opowieści i idealnie oddawały ich klimat, jednak coś serio poszło nie tak, skoro tylko one dawały czytelnikowi możliwość przyjrzenia się zmorom. Opisy, które powinny barwnie poprowadzić nas przez tę pozycję, nie istniały i szczerze mówiąc to przerażało mnie o wiele bardziej, niż cały koncept na książkę. Całość podzielona została na trzy części; opowieści do ogniska, straszne historie oraz część kabaretową… i jeśli mam być szczera, ta ostatnia naprawdę nie była taka zła. Problem polegał jednak na tym, że zamiast uśmiechu na ustach, u mnie widoczne było jedynie zażenowanie, komentowane licznymi przekleństwami. 

Pierwszy raz dostałam coś tak prostego i niewymagającego pod każdym względem. Nie wiem, czy taki był zamysł, chociaż wnioskując po hasłach promocyjnych, raczej miało wyjść nieco inaczej. Z tego względu trudno mi jest pociągnąć tę recenzję do odpowiedniego progu, którego próbuję trzymać się przy każdej recenzji. 

Podsumowując; „Upiorne opowieści po zmroku” nie są wcale super złe. Czyta się je szybko, a treść rozumie się od razu, co w tym wypadku stanowi ogromny plus. Jeśli macie więc chwilę wolnego czasu i chcielibyście ją poświęcić na kilka stron lektury, przy której wcale nie trzeba się aż tak koncentrować, książka Alvina Schwartza jest właśnie dla Was!