[PRZEDPREMIEROWO] Sentymentalna bzdura – Ludka Skrzydlewska

Rok 2020 obfituje w mnóstwo premier już od pierwszych chwil, zwłaszcza jeśli chodzi o debiutantów. I tym razem wydawnictwa połasiły się na prace, które początkowo publikowane były na Wattpadzie. Ten pomarańczowy portal niesie ze sobą fatum ałtoreczek, a ja podchodziłam do książki Ludki z nutką rezerwy, wiedząc, że znaczek „Ponad milion odsłon na Wattpadzie” zazwyczaj jest synonimem słabej książki. Miłe zaskoczenie przyszło naprawdę szybko, a ja czułam, że moja przygoda z Bzdurką nie będzie męczarnią, a jedynie świetnym prezentem urodzinowym, bo to właśnie tego dnia powieść Skrzydlewskiej ma zadebiutować na półkach wielu księgarni.



Veronica Cross to dwudziestotrzyletnia dziewczyna, która w ucieczce przed przeszłością przeprowadza się do Londynu. Oziębły stosunek do ludzi i brak umiejętności zagrzania sobie miejsca, sprawia, że nosi przezwisko Królowa Śniegu. W fundacji pomagającej ofiarom przemocy poznaje Tony’ego, przed którym otwiera się, dając sobie szansę na cudowną przyjaźń. Homoseksualna orientacja mężczyzny sprawia, że Ron czuje się bezpieczna, a mózg nie podsyła jej wizji ataku i odebrania jej niewinności. Sprawa komplikuje się, gdy odbiera telefon od ucieszonej matki z informacją o ślubie siostry, który odbywa się za kilka dni.  Rodzina młodej kobiety oczekuje bowiem, że zjawi się ona ze swoim narzeczonym, o którym kiedyś wspomniała. Vee nie spodziewała się, że utknie w pętli kłamstw, a do rodzinnej miejscowości będzie zmuszona jechać z Henrym ¬– bratem swojego przyjaciela. Ustalone zasady miały pomóc im przetrwać horror weekendu, a demony przeszłości powrócą szybciej niż mogłaby się tego spodziewać. Głównie za sprawą Cartera, przez którego od pięciu lat żyje w strachu, a każdy mężczyzna kojarzy jej się tylko z bólem i cierpieniem.
Henry okazuje się ideałem. Kochany, troskliwy, dobrze sytuowany mężczyzna prędko podbija serce wszystkich bliskich, a Veronica czuje się przy nim miło, wiedząc, że i on poszedł w ślady brata i nie gustuje w kobietach. Czuje się przyjemnie, słysząc w jaki sposób wypowiada się o niej i nie zdaje sobie sprawy, że mężczyzna naprawdę zaczyna coś czuć pomimo dość krótkiego stażu. Zwłaszcza, że żyje w błogim przekonaniu o innej orientacji seksualnej nowego znajomego.

– Wszystko poszło dobrze. Twój ojciec mi wierzy.
– Co takiego mu powiedziałeś, że ci uwierzył? – zapytałam, cedząc słowa przez zaciśnięte zęby. Zaśmiał mi się prosto do ucha.
– Jak to co? Że cię kocham i zrobię dla ciebie wszystko, to chyba oczywiste?

Sielanka nie trwa wiecznie, a poślubny rodzinny wyjazd nad morze zamienia się w udrękę, gdy na jaw wychodzą prawdziwe intencje Henry’ego. Okazuje się bowiem, że jego zainteresowanie początkowo skupione było na Carterze, przeciwko któremu już niedługo ma prowadzić sprawę w sądzie. Veronica czuje się zdradzona ¬¬– nie tylko ze strony fałszywego ukochanego, ale także ze strony rodziny, która nadal zamiata pod dywan krzywdy wyrządzone jej przez Cartera.
Przez blisko trzysta stron z niecierpliwością czekałam na obiecany wątek sensacyjny i kryminalny, o którym czytałam w innych recenzjach, które miały podsycić moje oczekiwanie. Wreszcie zostałam wrzucona w wir gwałtów, molestowania, spalonych budynków i niewytłumaczalnych śmierci czy pościgów policji. Ludka w lekki sposób wprowadza czytelnika w świat, gdzie rządzą pieniądze i układy, spychając nieco romans na drugi plan.

Wbrew pozorom „Sentymentalna bzdura” to nie przesłodzona historia o miłości, ubarwiona schematami i mnóstwem scen erotycznych. Te ostatnie są napisane w wysublimowany sposób, przekształcając stosunek w pełną romantyzmu chwilę, a nie zwykłe pieprzenie, co jest bardzo częstym zjawiskiem u autorów znanych z Wattpada.

Ludka zabiera nas w długą, niemal sześćsetstronicową podróż po zakamarkach strachu, miłości, zaufania i chęci ochrony. Jednocześnie pokazuje toksyczne relacje rodzinne, gdzie pieniądze potrafią sprawić, że rodzice sprzedadzą własne dziecko. Oczywiście nie ma książek idealnych ¬¬– i tu zdarzały się powtórzenia, a nawet mnóstwo takich przypadków, brak kropek, połączone zdania, kilka zbędnych zapychaczy. Niewielkie niuanse są jednak niczym w przypadku tak dobrej powieści, która ma premierę już dwunastego lutego, a w szale toksycznych relacji u Lipińskiej (recenzja „Kolejne 365 dni”) lub K.N Haner („Złe miejsce"). Okładka przyciąga wzrok i jest jedynie zapowiedzią dobrej książki, która jest tak samo świetna na zewnątrz jak i wewnątrz, a ja polecam ją każdemu, kto chce sobie umilić wieczór w dzień zakochanych.