Czytelnicze terminy czerwca gonią mnie jak szalone, pierwszy od Świąt Bożonarodzeniowych wyjazd do Polski w rodzinne strony nadchodzi szybciej niż byłabym na to gotowa, tak samo jak przymus napisania i skończenia pracy na koniec studiów, ale hej – nową książkę zawsze można gdzieś wcisnąć, prawda? Magdalena Szponar pokusiła mnie do dania sobie drugiej szansy naprawdę ładną okładką, która przypomina tę do pierwszego tomu dylogii „Biuro”, chociaż w jakiś sposób jest o wiele ładniejsza i bardziej urokliwa. Poza tym miałam nadzieję na to, że skoro po „Wbrew regułom” pożegnaliśmy się z częścią bohaterów, może faktycznie przygody tych nowych na pierwszym planie fajniej będzie czytać.
W tym tomie główną bohaterką jest Ewa Sokołowska. Kobieta aplikuje o posadę asystentki braci Ostrowskich, których znamy z pierwszego tomu. Jej szefem może w tym wypadku zostać Przemek, czyli mężczyzna z jej przeszłości i jej były przyjaciel z domu dziecka. Czasem tak jednak bywa, że drogi niektórych ludzi się rozchodzą i to spotkało tę dwójkę. Zmiana w wyglądzie i charakterze utrudnia rozpoznanie kobiety, chociaż jej serce na widok Ostrowskiego nadal bije nieco szybszym rytmem. Czy w ich wypadku zachowanie profesjonalnej relacji będzie w ogóle wykonalne? A może Ewa pokona barierę moralności, flirtując z szefem, który według jej podejrzeń nie jest singlem?
Moje drugie spotkanie z twórczością Magdaleny Szponar zaliczyć muszę do kompletnie nieudanych. Bohaterowie są jeszcze gorsi niż w pierwszym tomie, zachowują się dosłownie jak dzieci, które ze wszystkiego szukają tematu do podtekstów albo przytyków. Jeżeli ta relacja miała w jakiś sposób podkreślać fakt, że Przemek i Ewa znali się w dzieciństwie to coś tu mocno nie wyszło. Jedynym wiarygodnym wspomnieniem tego była ich ostateczne konfrontacja, gdy ona wreszcie wyznała mu prawdę.
W tej książce działo się w sumie niewiele: kilka scen z biura, trochę nadinterpretacji, słabo opisany romans i za dużo nawiązań do „Pięćdziesięciu Twarzy Greya”. Były one tak chamsko wciśnięte, że bohaterka żartowała, porównując Przemka do Christiana. I chociaż z całej siły próbowałam znaleźć chociaż jedną pozytywną rzecz… po prostu nie potrafiłam. Może to przez to, że narratorami byli właśnie Ewa i Przemek? Ich perspektywa mnie żenowała, tak samo jak wewnętrzna komentatorka kobiety, do złudzenia przypominającą „Boginię” Any Steele.
Niektóre powieści są specyficzne, a to znaczy mniej więcej tyle, że nie spodobają się każdemu, trafiając tak naprawdę w gust dość wąskiej grupy czytelników. Nikogo nie powinno dziwić więc to, że ja po prostu nie jestem jej członkiem. Zgrzytałam zębami, czytając kolejne kalki z angielskiego i przeklinałam żenującą „chorą i porąbaną drugą „Ewę”.
Po moim widocznym niezadowoleniu pierwszym tomem wielu pewnie spytałoby, czemu w ogóle podejmowałam się lektury kontynuacji „Wbrew regułom”. Liczyłam, że faktycznie autorka wyciągnie coś z licznych opinii na temat pierwszej książki, które niekoniecznie były pełne pozytywnych słów. Teraz jednak zamknął się za mną pewien rozdział. Ja i moje nieistniejące „chore i porąbane drugie ja” na pewno będziemy unikać kolejnych powieści Magdaleny Szponar.
0 comments