NIE ZAPOMNIJ MNIE – Anna Bellon

Nie lubię mieć niedokończonych serii, więc nikogo nie powinien dziwić ten wpis. Sami pewnie pamiętacie jak dziwnie kręciłam się po książkach Ani Bellon, omawiając najpierw ostatnią, potem pierwszą część, dlatego wreszcie zabrałam się za drugą i brakującą książkę z rodziny The Last Regret, czyli Nie zapomnij mnie. Co w niej znajdziecie? Kolejnego bohatera, jego historię oraz moje jęki na temat tego, że to mimo wszystko za mało na prawdziwą powieść.

Druga część The Last Regret skupia się na losach gitarzysty Olivera — jednego z członków zespołu o tej samej nazwie co seria, który pomimo pieniędzy oraz sławy nie posiada szczęścia. Jako małolat wychowywał się w domu dziecka, gdzie zaprzyjaźnił się z Niną; dziewczyną, która była jego pierwszą miłością. Chłopak pomimo upłynięcia wielu lat wciąż czuje coś do przyjaciółki, jednak wszystko utrudnia fakt jej zniknięcia. Teraz obserwujemy go jako osobę dorosłą oraz odnoszącą liczne sukcesy zawodowe. Wciąż jednak nie potrafi się zakochać, zwodząc za nos zauroczoną nim Freyę. Szczerze jej współczuję, bo widać, jak jej zależy na tej relacji. Od początku wyglądała na zaangażowaną, pełną serca oraz czułości, co niestety nie zostało odwzajemnione.

Nie zapomnij mnie rozpoczyna się krótkim wspomnieniem młodzieńczych lat Olliego oraz Niny i już tam wyłapałam pierwszy minus, a mianowicie fakt, że było to zwyczajnie za krótkie. Cała scena wyglądała tak, jakby została napisana na kolanie, w autobusie lub na przerwie między zajęciami, żeby po prostu stworzyć coś. Chętnie dowiedziałabym się więcej o zasadach panujących w takim środowisku, o tym jak faktycznie ciężko jest poradzić sobie jako osoba bez rodziny oraz po prostu o trudnościach towarzyszących mieszkaniu w otoczeniu tylu dzieciaków. To na pewno dodałoby plusów tej pracy, więc braki zadziałały tu po prostu negatywnie. Porządnym minusem były również teksty piosenek zapisywane po angielsku. Rozumiem otoczkę anglistyki, w końcu bohaterowie pochodzą z Pittsburgha, ale mimo wszystko w Polskiej książce powinno zapisywać się takie rzeczy w ojczystym języku autorki. Według mnie pozostawia to niesamowity niesmak, chociażby z powodu tego, iż nie mogłam odpuścić wrażenia, że równie dobrze fragmenty te mogły zostać skradzione z internetu, a nie wymyślone przez Annę Bellon.


Z pozytywnych rzeczy podobały mi się fragmenty tworzenia muzyki oraz pracy zespołu, które dostaliśmy na pierwszych stronach. Wciąż jednak było tego zdecydowanie za mało i z tego powodu zostawiało za sobą niedosyt. Równie dobrze mogłabym wspomnieć o stylu, w jakim zapisana została książka; był dosyć prosty i chociaż pisałam to wiele razy, powtórzę kolejny: kompletnie nie nadaje się do wydanej powieści. To samo tyczy się bohaterów, bo byli oni zwyczajnie zbyt płytcy.

Nie zapomnij mnie to kolejna odsłona życia zespołu The Last Regret, który teraz mierzy się z tak naprawdę wcale nie ukazywaną sławą. Jest to również następny dowód na to, że pewne pomysły przed przelaniem na papier powinno przemyśleć się kilka razy...