Już jutro premierę będzie miał drugi tom „Gangsterskich porachunków” stanowiący jednocześnie finał mafijnych przygód Joanny Maj. Jest to jedna z powieści, których fabułę pamiętam bez najmniejszego problemu nawet pomimo upłynięcia kilku miesięcy od wydania pierwszej części. Prawdą jest jednak to, że co do tej książki i tak miałam naprawdę mieszane uczucia. Początkowo nie byłam pewna, czy w ogóle chcę czytać drugi tom, ale pierwszy rozdział strasznie mnie wciągnął, a ja widząc tak mocny początek, zastanawiałam się, co czeka mnie dalej. No i, halo, nie po to tak dobrze pamiętałam postać Aleksa Górskiego, aby teraz nie dowiedzieć się, co dalej go spotkało, prawda? Jak to jednak mówią, im dalej w las, tym gorzej. Na pewno gorzej niż w pierwszej części, którą oceniłam zaskakująco pozytywnie. Tutaj skończyła się zabawa: nie ma miejsca na sielankę, pracę oraz rodzinę, która całkowicie schodzi na drugi plan, a poświęcone zostają jej góra ze trzy wątki. Joanna spędza sporo czasu w niewoli, jest torturowana, zdana na łaskę porywaczy i nie wie już, co jest prawdą, a co kłamstwem. Aby ją uwolnić, Aleks musi się pośpieszyć oraz stanąć przed wyzwaniem, żeby ocalić nie tylko ją, ale też swoje jedyne dziecko. Jak zakończona zostanie tak skomplikowana gra? I jakie gangsterskie tajemnice ujrzą jeszcze światło dzienne?
Tak, kochałem ją. Szkoda, że ta miłość nie miała przyszłości.
O tyle o ile w pierwszej części autorka nakreślała motyw trójkąta miłosnego, a nawet ja zastanawiałam się, który z braci Górskich będzie dla Joanny odpowiedni, tak tutaj wszystko idzie prosto – wszystko kręci się wokół Aleksa, więc ostatecznie sam Piotr odpuszcza, usuwając się z obrazka. Najważniejszym wątkiem wydaje się być porwanie Joanny – kobieta przez kilkadziesiąt stron tkwi w niewoli, jest torturowana, aby potem raz dwa dojść do siebie, od czasu do czasu przypominając sobie, że dawno nie płakała i się nie bała, więc przyszła na to pora. Nie przepracowała swojej traumy w żaden sposób, a autorka dała czytelnikowi wrażenie, że takowa w ogóle nie istniała.
– Każdy z nas czasem popełnia błędy (…)
– Ja popełniłam już dwa, ale ich nie żałuję. – Powędrowałam myślami do strzelaniny. Wbiłam wzrok w przestrzeń ponad ramieniem Górskiego. – Czy to czyni mnie okropnym człowiekiem?
Słyszałam opinie, że niektórzy – tak jak ja – spodziewali się czegoś zupełnie innego i chcieli jak najszybciej skończyć powieść, aby nigdy do niej nie wracać. Przyłapałam się na wielokrotnym narzekaniu oraz chęci rzucenia jej w cholerę, bo zwyczajnie nie mogłam brnąć przez zbiór kolejnych tajemnic, niedomówień oraz bezpodstawnych podejrzeń. Może gdyby „Gangsterskie tajemnice” napisane zostałyby całkowicie z perspektywy Aleksa lub któregokolwiek z innych bohaterów, powieść ta spodobałaby mi się bardziej. Czytając większą część wydarzeń opowiedzianych przez Joannę naprawdę miałam dość, a jej rozterki i dylematy bez jakichkolwiek podstaw i rzucone „ot tak” doprowadzały do białej gorączki. Wątpię, żeby bohaterka sama wierzyła w to, co myślała, rzucając mnóstwo stwierdzeń oraz pozornie podejmując poważne decyzje, o których i tak zapominała w kolejnych scenach.
Ogromnym plusem byłoby zakończenie, gdyby faktycznie zostało urwane tak, jak podejrzewałam. Jednak tutaj wszystko kończy się szczęśliwie, a bohaterowie tak po prostu rzucają wszystko i wyjeżdżają… może nie w przysłowiowe Bieszczady, ale również gdzieś daleko. No i żyją sobie szczęśliwie, więc i ja szczęśliwie kończę recenzję, bo całe szczęście mam już tę książkę za sobą, a istnieje naprawdę znikoma szansa, że w kiedykolwiek do niej wrócę.
0 comments